«Αίσχος, την ώρα που μετράμε νεκρούς ακόμη, να παίρνουν τους εργαζομένους στα δικαστήρια γιατί έκαναν κινητοποιήσεις απαιτώντας μέτρα ασφαλείας»
Ο επικεφαλής του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) Ελλάδας, Γιώργος Πέρρος, βρέθηκε στην Κύπρο για τις εργασίες του Προεδρικού Συµβουλίου της Παγκόσµιας Συνδικαλιστικής Οµοσπονδίας (ΠΣΟ) και μίλησε στο ΕΒ μεταξύ άλλων για το τραγικό σιδηροδροµικό δυστύχηµα στα Τέµπη, τονίζοντας ότι πρόκειται για ένα έγκληµα και όχι για «κακιά στιγµή». Υπογραµµίζει τις ευθύνες των κυβερνήσεων και των εταιρειών και υποδεικνύει ότι η βασική αιτία είναι η πολιτική της «απελευθέρωσης» των µεταφορών, η πολιτική της ιδιωτικοποίησης.
Ποια θεωρείτε ότι είναι τα αίτια πίσω από τη μεγάλη τραγωδία στα Τέμπη;
Πρόκειται καταρχήν για ένα έγκλημα. Δεν πρόκειται για «κακιά στιγμή» ή για λάθος. Είναι ένα έγκλημα και μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι διαρκές έγκλημα στο οποίο έχουν ευθύνη όλες οι κυβερνήσεις και βεβαίως οι εταιρείες. Η βασική αιτία είναι η πολιτική που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως προσήμου ή χρώματος και αυτή είναι η πολιτική της «απελευθέρωσης» των μεταφορών, η πολιτική της ιδιωτικοποίησης.
Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ δόθηκε στους Ιταλούς (την Hellenic train) και μάλιστα της δόθηκε προίκα 50 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο.
Αυτή λοιπόν η διαχρονική πολιτική είναι η βασική αιτία και ξέρουμε όλοι μας ότι ο στόχος των επιχειρηματικών συμφερόντων είναι καθαρά το κέρδος και όχι η ασφάλεια των εργαζομένων και των επιβατών. Αυτό αποδείχθηκε και στη συγκεκριμένη στιγμή. Στον ΟΣΕ είχαμε και άλλα γεγονότα πριν από αυτό, με εκτροχιασμούς τρένων που δεν τα μαθαίνει ο κόσμος λόγω των ΜΜΕ που υπηρετούν κάθε φορά την εκάστοτε κυβέρνηση και τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι προειδοποιήσεις της Δημοκρατικής Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης (ΔΕΣΚ) Σιδηροδρόμων, αλλά και των εργαζομένων ήταν ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει το τραγικό γεγονός. Και δυστυχώς ήρθε.
Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση απευχόμαστε να έρθουν και άλλα. Όχι μόνο στους σιδηροδρόμους, αλλά και στις υπόλοιπες μεταφορές. Και στο ΜΕΤΡΟ είχαμε ένα νεκρό. Και τα λεωφορεία -που ένα μέρος τους δόθηκε σε ιδιώτες- είναι νεκροφόρες. Ίσως αυτός ο χαρακτηρισμός να είναι επιεικής. Και εκεί αν δεν παρθούν μέτρα θα έχουμε αντίστοιχα γεγονότα.
Ποια είναι τα προβλήματα και ποιες οι ελλείψεις που οδήγησαν στο τραγικό αυτό γεγονός;
Ακριβώς μετά την ιδιωτικοποίηση έγιναν τα εξής:
Υποστελέχωση των υπηρεσιών. Για παράδειγμα στη συντήρηση μιας γραμμής αντί να είναι πέντε εργαζόμενοι, μπορεί να είναι και ένας. Ο συγκεκριμένος σταθμάρχης ήταν μόνος του. Αν κάτι συμβεί ποιος θα δώσει κατεύθυνση στον μηχανοδηγό;
Δεύτερον, η εντατικοποίηση της εργασίας. Μιλάμε για τρομερή εντατικοποίηση, με εργαζομένους που δουλεύουν πάνω από 10 ώρες την ημέρα.
Τρίτον, υπάρχει έλλειψη ηλεκτρονικών μέσων όπως η τηλεματική. Μηχανήματα που είχαν αγοραστεί και δεν χρησιμοποιήθηκαν.
Και τέλος, δεν είναι συντηρημένες οι υποδομές. Γι’ αυτό και τα φανάρια δεν λειτουργούσαν.
Ενώ βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και μπορεί να αξιοποιηθεί όλη η σύγχρονη τεχνολογία, δεν αξιοποιείται. Για παράδειγμα υπάρχει τεχνολογία η οποία αντιμετωπίζει το λεγόμενο ανθρώπινο λάθος. Αν περάσεις το κόκκινο φανάρι, σε φρενάρει το ίδιο το σύστημα. Ούτε αυτό υπάρχει.
Μάλιστα δεν υπάρχει ενδοεπικοινωνία, ενώ στο συγκεκριμένο σημείο ούτε καν η κινητή τηλεφωνία δεν πιάνει καλά.
Έχει συλληφθεί ο σταθμάρχης Λάρισας, ενώ ο Υπουργός Μεταφορών και Υποδομών έχει παραιτηθεί. Θεωρείτε ότι αυτό είναι αρκετό;
Οι ευθύνες ανήκουν σε όλες τις κυβερνήσεις και τις εταιρείες. Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. επιχειρεί με τα γνωστά παπαγαλάκια στα ΜΜΕ να επιρρίψει όλες τις ευθύνες στον σταθμάρχη.
Δεν εξιλεώνονται όλοι αυτοί με την παραίτηση ενός υπουργού ή ενός Γενικού Διευθυντή στον ΟΣΕ. Έχουν και αυτοί τεράστιες ευθύνες γιατί για χρόνια προειδοποιούσαν οι εργαζόμενοι με ανακοινώσεις και κινητοποιήσεις.
Παρεμπιπτόντως στο ΜΕΤΡΟ πρόσφατα έγιναν κινητοποιήσεις και είναι θράσος, είναι ντροπή, είναι αίσχος, την ώρα που μετράμε νεκρούς ακόμη, να παίρνουν τους εργαζομένους στα δικαστήρια γιατί έκαναν κινητοποιήσεις απαιτώντας μέτρα ασφαλείας. Πρόκειται για αδιανόητα πράγματα.
Και επειδή μιλούν για τους εργαζομένους και τον σταθμάρχη, δεν μπορείς να έχεις εργαζομένους που να δουλεύουν 11 ώρες, που να είναι συμβασιούχοι, άλλους που να είναι από εργολάβο και άλλους εργαζομένους χωρίς εκπαίδευση.
Πρόσφατα απέλυσαν εργαζομένους που ήταν στις διαβάσεις. Και εκεί γίνονται πολλά ατυχήματα συχνά πυκνά και μάλιστα με νεκρούς. Ακολούθως προσέλαβαν άλλους εργαζομένους με €400 – €500 μέσω εργολάβου χωρίς να εκπαιδευτούν. Όλα αυτά συνθέτουν το παζλ των ευθυνών που και εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να καταλογισθούν.
Ως συνδικαλιστικό κίνημα πώς αντιδράτε σε όλα αυτά;
Εμείς, ως συνδικάτα, θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να καταλογισθούν πραγματικά ευθύνες σε όλους. Αλλά πιστεύουμε ότι πρέπει να καταλογισθούν ευθύνες και σε όσους έχουν ως βασική τους πολιτική γραμμή και συμφωνούν με την απελευθέρωση των μεταφορών και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Όλα αυτά οδηγούν στο να μη δίνεται σημασία στον άνθρωπο και τη ζωή του, αλλά στο πώς θα κερδίσουν περισσότερα οι εταιρείες. Δεν τους αφορά καθόλου αν μάνα που ψάχνει το παιδί της θα το βρει.
Θα συνεχίσουμε σε αυτή την κατεύθυνση και η μόνη απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι να δυναμώσουν οι αγώνες των εργαζομένων, οι αγώνες των συνδικάτων για να μην ξανά έχουμε τέτοιο. Να πάψει ο άνθρωπος να θεωρείται κόστος. Γιατί εδώ για αυτό μιλάμε. Βάζουν στο ζύγι την ανθρώπινη ζωή.
Στην Ελλάδα σκοτώθηκαν από την έλλειψη υποδομών και όλων όσων ανέφερα προηγουμένως. Στην Τουρκία θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια και ξέρουμε την αιτία. Επίσης, σε άλλα ζητήματα, όπως τις φωτιές, καίγονται άνθρωποι. Η αιτία για όλα αυτά είναι μία. Θεωρούν τον άνθρωπο κόστος, για αυτό δεν παίρνουν μέτρα. Γιατί αν πάρουν μέτρα, αυτά θα κοστίσουν και οι εταιρείες θέλουν να βάλουν λιγότερα και να κερδίσουν περισσότερα.
Μπορεί να αλλάξει κάτι μέσα από τις επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα.
Πρέπει να καταδικαστούν και πολιτικά όλοι αυτοί. Πρέπει ο θυµός, η οργή και η αγανάκτηση για όλα αυτά να εκφραστούν και σε αγώνες, αλλά και σε καταδίκη των πολιτικών των αστικών κοµµάτων που κυβέρνησαν τη χώρα, περιλαµβανοµένης και της νυν κυβέρνησης της Νέας ∆ηµοκρατίας.
Η κυβέρνηση της επόµενης µέρας θα είναι κυβέρνηση αντιλαϊκή. Άρα πρέπει να ενισχυθούν εκείνες οι δυνάµεις που έδωσαν αγώνες και θα συνεχίσουν και µετά τις εκλογές να βρίσκονται στο δρόµο, να οργανώνουν αγώνες, να οργανώνουν κινητοποιήσεις, για να πάψουν να υπάρχουν θύµατα από την πολιτική του κέρδους.
Το σύνθηµα που βλέπετε γραµµένο στα πανό των διαδηλώσεων, ότι εκφράζουν τη φωνή των νεκρών να µην υπάρξει ξανά τέτοιο έγκληµα, δεν πρέπει να επιτρέψουµε να ξεχαστεί. Πρέπει να διαπερνά ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Εµείς θα συνεχίσουµε σε αυτή την κατεύθυνση για να αισθάνεται ασφαλής ο κόσµος, για να µπορεί να ταξιδεύει ο κόσµος και να µπορεί ο εργαζόµενος που εργάζεται εκεί να είναι ασφαλής. Για να πηγαίνει στη δουλειά του όρθιος και να γυρνάει όρθιος στην οικογένειά του.
Σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μετά το πέρας των τριών μνημονίων στην Ελλάδα;
Η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη. Η μεγάλη ακρίβεια, η ακρίβεια στα τρόφιμα, σε όλες τις υπηρεσίες, η ενεργειακή ακρίβεια που είναι τεράστια, το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, η ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Πλέον οι συλλογικές συμβάσεις ουσιαστικά έχουν καταργηθεί και η κυβέρνηση με απόφασή της καθορίζει κάθε φορά τί αύξηση θα πάρουν οι εργαζόμενοι. Ο κατώτατος μισθός βρίσκεται πολύ πίσω, είναι θα λέγαμε πίσω και από τα επίπεδα του 2010 και το αίσχος της κυβέρνησης είναι να δίνει επιδόματα. Δεν λύνονται έτσι τα ζητήματα. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να δοθούν γενναίες αυξήσεις στους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές για να μπορέσει να έχει ο εργαζόμενος μια αξιοπρεπή ζωή. Μαζί με όλα αυτά έχουμε τεράστιο κύμα απολύσεων, χτύπημα των συνδικάτων με τον γνωστό νόμο Χατζηδάκη ο οποίος ουσιαστικά απαγορεύει τις απεργιακές κινητοποιήσεις ιδιαίτερα στις μεταφορές. Πριν λίγες μέρες έβγαλε μια απόφαση ο Οργανισμός Μεσολάβησης Υπηρεσίας ο οποίος ουσιαστικά λέει στους εργαζόμενους των μεταφορών ότι δεν μπορούν να απεργούν. Μεταξύ άλλων ο νόμος λέει ότι σε απεργία θα διατίθεται προσωπικό λειτουργίας και όχι προσωπικό ασφαλείας μιας επιχείρησης.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα παζλ δύσκολο για τους εργαζόμενους. Από την άλλη υπάρχουν οι ελπιδοφόροι αγώνες που συμμετέχει και η νέα γενιά. Είναι οι αγώνες που ξέσπασαν σε κλάδους, με επιτυχίες. Στους οικοδόμους είχαμε υπογραφή σύμβασης μετά από πάρα πολλά χρόνια, όπως και στο μέταλλο και σε άλλους κλάδους και εργοστάσια. Παρά την απαγόρευση τα συνδικάτα συνεχίζουν και θα συνεχίσουν σε αυτή την κατεύθυνση, για να αλλάξει η ζωή των εργαζομένων.
Επίσης σημαντικοί είναι οι αγώνες των καλλιτεχνών που έχουν ξεσπάσει πρόσφατα.
Πως εκτιμάτε τη δράση της ΠΣΟ;
Η εκτίμησή μας είναι ότι η δράση της ΠΣΟ είναι σημαντική και αυτό αναδείχθηκε και στη Σύνοδο του Προεδρικού Συμβουλίου. Οι οργανώσεις έχουν δράση και ως Γραμματεία της ΠΣΟ προσπαθούμε να συντονίσουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες, να προβάλουμε αιτήματα και διεκδικήσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου. Οι οργανώσεις της ΠΣΟ έχουν μπει μπροστά σε πολλές χώρες, σε αυτούς τους αγώνες. Από αυτή την άποψη νομίζουμε ότι η ΠΣΟ μπορεί να δυναμώσει κι’ άλλο.
Έχουμε πάρα πολλά πλεονεκτήματα και κυρίως έχοντας υπόψιν μας ότι η ITUC, η οποία επιτίθεται στη ΠΣΟ με διάφορους τρόπους, έχει «βρώμικο» ρόλο. Υπενθυμίζω ότι πρόσφατα ο Γενικός Γραμματέας της ITUC συνελήφθη για χρηματισμό για το Κατάρ και καταλαβαίνουμε όλοι μας τι σημαίνει αυτό. Οι εργαζόμενοι πρέπει να κατανοήσουν ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να οργανώσει, να δυναμώσει, να μπει μπροστά, να προστατεύσει την εργατική τάξη είναι η ΠΣΟ. Αυτό έκανε και αυτό θα συνεχίσει να κάνει και με την εκλογή του νέου ΓΓ. Θα συμβάλουμε όλοι σε αυτή την κατεύθυνση.
