Ανακοίνωση εξέδωσε το Διοικητικό Συμβούλιο της Συντεχνίας Οικοδόμων Ξυλουργών Μεταλλωρύχων και Γενικών Εργατών Κύπρου ΠΕΟ, εξ αφορμής των όσων λέχθηκαν κατά τη διάρκεια των εγκαινίων του Μνημείου Μεταλλωρύχων στην περιοχή Αμιάντου από την ΣΕΚ.
Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας η Συντεχνία αναφέρει τα εξής:
«Οι αγώνες των Μεταλλωρύχων – Αμιαντωρύχων απέναντι στην ξένη εργοδοσία, την αποικιακή κυβέρνηση και δυστυχώς απέναντι στην κυπριακή δεξιά αποτελούν μία ένδοξη σελίδα στην ιστορία του εργατικού κινήματος του τόπου και είμαστε πολύ περήφανοι γιατί η οργάνωση μας αποτέλεσε τον κύριο πρωταγωνιστή αυτών των αγώνων.
Δυστυχώς οι συνάδελφοι της ΣΕΚ, δεν θα πρέπει να νιώθουν τα ίδια αισθήματα γιατί ιστορικά η τότε ηγεσία της οργάνωσης τους αντί να βρίσκεται απέναντι στις δυνάμεις που καταδυνάστευαν τους εργαζόμενους Μεταλλωρύχους και Αμιαντωρύχους, καθοδηγούσαν τους τότε εργαζόμενους «Νεοσυντεχνιακούς» να παίξουν το ρόλο του απεργοσπάστη.
Επειδή για την περίοδο που αναφέρονται οι συνάδελφοι υποχρεωνόμαστε να αναφερθούμε και εμείς, ιδιαίτερα εκείνη του 1948, θα παραθέσουμε μόνο δύο από τα πολλά ντοκουμέντα που υπάρχουν στο Ιστορικό Αρχείο της ΠΕΟ και που αποδεικνύουν την ιστορική πραγματικότητα. Πρόκειται για δύο χειρόγραφες επιστολές ανάμεσα στις πολλές που απέστειλαν ο τότε τοπικός Γραμματέας της ΣΕΚ και τα μέλη της τοπικής επαρχιακής επιτροπής των Νέων Συντεχνιών στη διεύθυνση του Αμιάντου.
Οι επιστολές απευθύνονται στο κύριο Κούκουλα, τότε διευθυντή του Αμιάντου, και αποστέλλονται από τον τότε τοπικό Γραμματέα των Νέων Συντεχνιών κατά την διάρκεια της απεργίας.
Σε ένα σημείο ανέφεραν ότι τα μέλη των Νέων Συντεχνιών που έπαιξαν τον ρόλο του απεργοσπάστη, τον θεωρούσαν σαν «πατέρα» και «προστάτη» τους και ζητούσαν από αυτόν να λειφθούν «τα κατάλληλα μέτρα» για τον τοπικό γραμματέα της Συντεχνίας Μεταλλωρύχων της ΠΕΟ, αείμνηστο Χριστοφή Λασέττα ο οποίος ως ηγέτης της απεργίας «ζητά να κάμει ταραχάς», κατά την άποψη τους.
Αυτά προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Η διατήρηση της πραγματικής ιστορίας του εργατικού κινήματος είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για τις κατοπινές γενιές των εργαζομένων της Κύπρου και ελπίζουμε να μην υποχρεωθούμε να επανέλθουμε.
Εκείνο που προέχει σήμερα είναι η ενότητα των εργαζομένων γιατί τα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας είναι πολύ σημαντικά και η ενότητα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για νικηφόρους αγώνες.
Όπως τότε, έτσι και τώρα, οι εργαζόμενοι είναι από την μια και οι γνωστοί κύκλοι της εργοδοσίας και του κεφαλαίου από την άλλη.»
Η ανακοίνωση της Συντεχνίας συνοδεύεται μάλιστα με ντοκουμέντα, τις δυο υπό αναφορά επιστολές.
