“Είμαστε αντίθετοι στην λογική που λέει ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους“
Συμπληρώνονται φέτος 75 χρόνια από την ίδρυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), μια επέτειος που τιμάται μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της πανδημίας του κορωνοϊού. «Είμαστε περήφανοι για την 75χρονη ιστορία της ΠΣΟ επειδή ήταν μια πορεία τιμής και αξιοπρέπειας», τονίζει με συνέντευξη του στο Ε.Β. ο ΓΓ της ΠΣΟ Γιώργος Μαυρίκος σημειώνοντας πως οι όποιες αδυναμίες, καθυστερήσεις και λάθη δεν αλλάζουν το γενικό συμπέρασμα που δείχνει ότι 75 χρόνια η ΠΣΟ ήταν πάντα στην ίδια πλευρά του ποταμιού, με τους απλούς ανθρώπους, ενάντια στους ιμπεριαλιστές και του εκμεταλλευτές.
Ο Γ. Μαυρίκος αναφέρει ότι το 2005 η ΠΣΟ είχε 48 εκατομμύρια μέλη ενώ σήμερα στην δύναμη της έχει 105 εκατομμύρια μέλη.
Στέλνει παράλληλα και τα μηνύματα του για τα προβλήματα των εργαζομένων σήμερα, ειδικότερα μετά την πανδημία, τονίζοντας ότι δεν πρέπει να γενικευθεί ο ατομισμός, να μην περάσει η απομόνωση του κάθε εργαζόμενου μπροστά στον υπολογιστή του. «Είμαστε αντίθετοι στην λογική που λέει ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους», σημειώνει και υπογραμμίζει ότι η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι το μεγάλο διαχρονικό όπλο της ΠΣΟ.
Φέτος συμπληρώνονται 75 χρόνια από την ίδρυση της ΠΣΟ. Με ποιο τρόπο θα τιμηθεί αυτή η επέτειος; Στις ιδιαίτερες συνθήκες τι χαρακτηριστικά παίρνει αυτή η επέτειος και ποια η σημασία της; Ποιο θεωρείται εσείς ότι είναι το σημαντικότερο επίτευγμα στην ιστορία της ΠΣΟ;
Η ΠΣΟ ιδρύθηκε στο Παρίσι στις 3 Οκτωβρίου 1945 στην μεγαλοπρεπή αίθουσα του Palais de Chaillot στο βουλεβάρτο της Αψίδας του Θριάμβου. Στο ιδρυτικό συνέδριο συμμετείχαν 346 αντιπρόσωποι από 56 χώρες που εκπροσωπούσαν 67 εκατομμύρια μέλη. Η ίδρυση της ήταν ένα ποιοτικό και ποσοτικό άλμα της εποχής. Στους ιδρυτικούς στόχους του συνεδρίου ξεχωρίζουμε τις προτεραιότητες για την κατάργηση της αποικιοκρατίας, την διαμόρφωση της “χάρτας των εργατικών δικαιωμάτων”, την διεθνιστική αλληλεγγύη, την ίδρυση συνδικάτων σε κάθε χώρα, τον αγώνα για συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες, το χτύπημα του φασισμού και τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η ΠΣΟ ήταν η πρώτη διεθνής συνδικαλιστική οργάνωση που έγραψε στα πανό της αλλά και διεκδίκησε στην πράξη τα δικαιώματα για ισοτιμία της εργαζόμενης γυναίκας. Είμαστε περήφανοι για την 75χρονη ιστορία της ΠΣΟ επειδή ήταν μια πορεία τιμής και αξιοπρέπειας.
Οι όποιες αδυναμίες, καθυστερήσεις και λάθη δεν αλλάζουν το γενικό συμπέρασμα που δείχνει ότι 75 χρόνια ήταν πάντα στην ίδια πλευρά του ποταμιού. Με τους απλούς ανθρώπους, ενάντια στους ιμπεριαλιστές και του εκμεταλλευτές. Στην 75χρονη πορεία υπήρξαν πολλά και αξιόλογα επίτευγμα στο έδαφος της καθημερινότητας. Σε κάθε χώρα, σε κάθε κλάδο. Συλλογικές συμβάσεις, κοινωνική ασφάλιση, ωράριο κ.τ.λ. Όμως προσωπικά θα ξεχώριζα σαν τα πιο μεγάλα και διαχρονικά επιτεύγματα: 1) Το δίδαγμα ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Μπορεί το θέρος να απέχει από την σπορά αλλά αργά η γρήγορα θα έρθει. 2) Κανένας μόνος του στον αγώνα του. Η αξία της συλλογικότητας, του διεθνισμού, της προλεταριακής αλληλεγγύης. Σε αυτό το πνεύμα βασίζεται και το κεντρικό μας σύνθημα για τα 75 χρόνια που λέει: “Εργάτες και λαοί ενωμένοι, για ένα κόσμο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό”.
Ποιές είναι οι προοπτικές για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα;
Σήμερα σε μια περίοδο που η διεθνής μπουρζουαζία αξιοποιεί και εκμεταλλεύεται την πανδημία του κορωνοϊού για να χτυπήσει την πλήρη και σταθερή εργασία, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την συλλογική δράση αναδεικνύεται σε επίκαιρο δικό μας καθήκον η υπεράσπιση κατακτήσεων, η διεκδίκηση και επιπλέον σύγχρονων δικαιωμάτων. Προσπαθούμε, όσο επιτρέπουν οι συνθήκες, να επεξεργαζόμαστε και να βελτιώνουμε την στρατηγική και την τακτική μας και αμυνόμενοι και επιτιθέμενοι. Και να μην μας πάνε σε εργασιακό μεσαίωνα και να διεκδικήσουμε δημόσια, ποιοτική δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους. Ταυτόχρονα αναδεικνύεται σε σύγχρονο διεθνές καθήκον η υπεράσπιση της ελεύθερης, συλλογικής συνδικαλιστικής δράσης. Σε χώρες όπως το Περού, η Ινδονησία, Φιλιππίνες, Τουρκία, Αγκόλα, Νιγηρία και αλλού, με πρόσχημα την πανδημία οι κυβερνήσεις παρεμπόδισαν την συνδικαλιστική δράση.
Υπάρχει προοπτική για περαιτέρω μαζικοποίηση της ΠΣΟ; Ποιες πρωτοβουλίες και προσπάθειες γίνονται για να προστεθούν συνδικάτα από άλλες χώρες;
Το 2005 παραλάβαμε μια ΠΣΟ με 48 εκατομμύρια μέλη. Σήμερα στην δύναμη μας έχουμε 105 εκατομμύρια μέλη. Πραγματικοί αριθμοί. Αληθινά στοιχεία. Σε όλους του τομείς οι δείκτες είναι ανοδικοί. Η βελτίωση και η πρόοδος είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς όλων των μελών και στελεχών μας. Το θησαυροφυλάκιο μας είναι οι άνθρωποι μας. Τα στελέχη μας σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Έχουμε συγκεκριμένο πλάνο οργανωτικής ενίσχυσης και μαζικοποίησης. Δίνουμε προτεραιότητα σε κλάδους νευραλγικούς και στρατηγικής σημασίας. Αρχές του 2020 διοργανώσαμε, μαζί με το ευρωπαϊκό γραφείο, στην Ρώμη μια συνάντηση εργασίας των οργανώσεων μελών μας από την Ευρώπη. Στην Ευρώπη, ενώ η ΠΣΟ και οι θέσεις της έχουν ιδεολογική υπεροχή, σε οργανωτικό επίπεδο υστερούμε σημαντικά. Οι λόγοι είναι πολλοί και ιστορικοί. Όμως παρά τις δυσκολίες τα στελέχη μας που συμμετείχαν από τις χώρες Αυστρία, Γαλλία, Ελλάδα, Ισπανικό κράτος, Ιταλία, Κύπρος, Μονακό, Πολωνία, Πορτογαλία, Τουρκία, Τσεχία , Χώρα των Βάσκων ανέλυσαν τις αιτίες και συζήτησαν μέτρα και σχέδια ανάκαμψης.
Με την πανδημία του κορωνοϊού οι εργαζόμενοι πλήρωσαν μεγάλο κόστος. Πιστεύετε ότι θα συνεχίσει αυτός ο αντίκτυπος και ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει στο άμεσο μέλλον;
Από τα στοιχεία και την ενημέρωση που λαμβάνουμε από τα περιφερειακά μας γραφεία φαίνεται ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι για τις εργασιακές σχέσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί και σε επιφυλακή. Να μην γενικευθεί ο ατομισμός, να μην περάσει η απομόνωση του κάθε εργαζόμενου μπροστά στον υπολογιστή του. Είμαστε αντίθετοι στην λογική που λέει ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός για όλους.
Ποια η σημασία της διεθνιστικής αλληλεγγύης στις σημερινές συνθήκες;
Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι το μεγάλο μας διαχρονικό όπλο. Είναι πυρηνική δύναμη για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με την διεθνιστική αλληλεγγύη πετύχαμε την απελευθέρωση των 5 Κουβανών που ήταν παράνομα φυλακισμένοι στις ΗΠΑ. Με τον διεθνισμό κρατάμε ακόμα ζωντανή την ελπίδα των Παλαιστινίων. Πετύχαμε την απελευθέρωση των συνδικαλιστών στην Ζιμπάμπουε, έχουμε αποτρέψει εώς σήμερα την ιμπεριαλιστική επέμβαση σε βάρος της Βενεζουέλας κ.τ.λ. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Το σύνθημα μας “κανένας εργαζόμενος μόνος του” κυριαρχεί στις μεγάλες διαδηλώσεις στην Γαλλία και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Στις σημερινές μάλιστα συνθήκες της επιχειρούμενης “κοινωνικής αποστασιοποίησης” η αλληλεγγύη και ο διεθνισμός αποκτούν και νέα ποιητικά στοιχεία.
Από την γνώση που έχετε για τα εργασιακά ζητήματα σε πολλές χώρες, πως κρίνετε την κατάσταση στην Κύπρο; Μήνυμα προς τους εργαζόμενους της Κύπρου.
Με βάση τον κεντρικό σχεδιασμό που είχαμε ψηφίσει ως πρόγραμμα δράσης 2020 είναι γνωστό ότι στην Κύπρο με ευθύνη της ΠΕΟ θα διοργανωνόταν η Κεντρική Παγκόσμια Εκδήλωση για τον γιορτασμό των 75 χρόνων της ΠΣΟ. Επιλέχθηκε και ψηφίστηκε ομόφωνα η Κύπρος και σαν αναγνώριση του ρόλου της ΠΕΟ στην διεθνή συνδικαλιστική αρένα και σαν μια ακόμα μορφή αλληλεγγύης προς στον κυπριακό λαό που υποφέρει ακόμα από το 1974. Στο διεθνές αυτό συμπόσιο είχαμε στόχο την συμμετοχή 80 περίπου χωρών και πολλών συνδικαλιστικών ηγετών από σημαντικέ χώρες και κινήματα. Η Πανδημία δυστυχώς μας υποχρέωσε να αναβάλουμε τον κεντρικό εορτασμό για το 2021. Ελπίζουμε να το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Στα πλαίσια αυτά διαβεβαιώνουμε για μια ακόμη φορά ότι η οικογένεια της ΠΣΟ παρακολουθεί πάντα με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στην Κύπρο. Ήμασταν παρόντες και σε δύσκολες στιγμές όπως ήταν ο θάνατος του αξέχαστου συντρόφου Δημήτρη Χριστόφια. Και συνεχίζουμε μαζί ενάντια στην αντεργατική πολιτική της σημερινή κυβέρνησης που προσπαθεί να πάρει πίσω πολλές καταχτήσεις και δικαιώματα. Αισιοδοξούμε ότι με τους ενωμένους αγώνες των Κυπρίων εργαζομένων, και την καθοδήγηση τους από της συνδικαλιστική και πολιτική πρωτοπορία του Κυπριακού λαού θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Εργατικού Βήματος
