Η Βενεζουέλα διέρχεται μια βαθιά διαρθρωτική κρίση

424

Ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός συνεχίζουν να αναπτύσσουν πολιτική παρέμβαση στην Βενεζουέλα με στόχο να πείσουν την κυβέρνηση να προσχωρήσει στις ηγεμονικές τους διεκδικήσεις τονίζει με συνέντευξη του στο ΕΒ ο Pedro Eusse, Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής  Ένωσης Εργαζομένων της Βενεζουέλας (CUTV). Σημειώνει ότι η χώρα του διέρχεται μια βαθιά διαρθρωτική κρίση, η οποία έχει επιδεινωθεί λόγω των παράνομων και εγκληματικών ιμπεριαλιστικών “κυρώσεων” που από το 2017 έχουν πλήξει την εθνική πετρελαϊκή βιομηχανία. Ο Pedro Eusse εξηγεί παράλληλα ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της Λατινικής Αμερικής έχουν διαφορετικούς τρόπους ερμηνείας και αντίδρασης στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις και στις ενέργειες των αστικών τάξεων ενάντια στα εθνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα των λαών.

Ποια είναι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη Βενεζουέλα; Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι;

Η Βενεζουέλα διέρχεται μια βαθιά διαρθρωτική κρίση, η οποία χαρακτηρίζεται από την κατάρρευση του εξαρτημένου καπιταλισμού και του μοντέλου συσσώρευσης κεφαλαίου που βασίζεται στην παραγωγή-πώληση του πετρελαίου. Η κρίση έχει επιδεινωθεί λόγω των παράνομων και εγκληματικών ιμπεριαλιστικών “κυρώσεων” που ουσιαστικά από το 2017 έχουν πλήξει την εθνική πετρελαϊκή βιομηχανία. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση εφαρμόζει από τον Αύγουστο του 2018 ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα προσαρμογής, το οποίο φορτώνει στους εν ενεργεία και συνταξιούχους εργαζόμενους όλο το βάρος της κρίσης και των μονομερών καταναγκαστικών μέτρων που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ προστατεύει τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των μαφιών της κρατικής γραφειοκρατίας, που έχουν πλουτίσει αισχρά τα τελευταία χρόνια. Σε αυτές τις συνθήκες, η εργατική τάξη αντιμετωπίζει ασταμάτητο πληθωρισμό, μισθολογική καταστροφή και διάλυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της (κοινωνική ασφάλιση, ελευθερία να συνδικαλίζεσαι, συλλογικές διαπραγματεύσεις και απεργία), ενώ οι νόμιμες διαμαρτυρίες της αντιμετωπίζονται με εκστρατείες δυσφήμισης, αστυνομικές και δικαστικές παρενοχλήσεις από την κυβέρνηση.

Συνεχίζονται οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ στο εσωτερικό και σε ποιο βαθμό αντιμετωπίζονται;

Πράγματι, ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός συνεχίζουν να αναπτύσσουν μια πολιτική παρέμβαση, με τα μονομερή καταναγκαστικά τους μέτρα, με στόχο να πείσουν την κυβέρνηση να προσχωρήσει στις ηγεμονικές τους διεκδικήσεις (στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης μεταξύ των παραδοσιακών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των λεγόμενων αναδυόμενων δυνάμεων). Οι πιέσεις αυτές αποδίδουν καρπούς, αφού η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να δώσει εγγυήσεις και προνόμια στο ξένο κεφάλαιο, όπως συμβαίνει με την αμερικανική πετρελαϊκή εταιρεία Chevron. Η κυβέρνηση δημιουργεί συνθήκες για την προσέλκυση και διατήρηση ιδιωτικών επενδύσεων με δύο μηχανισμούς που αποτελούν μέρος της ίδιας πολιτικής: εξαιρετικά φτηνό εργατικό δυναμικό και φοροαπαλλαγές για τις ξένες επενδύσεις. Ταυτόχρονα, η ηγεσία του κυβερνώντος Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PSUV) επιδίδεται σε μια αντιδημοκρατική επίθεση εναντίον των συνδικαλιστικών και πολιτικών τομέων του επαναστατικού εργατικού κινήματος, όπως κάνει και εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βενεζουέλας (PCV), το οποίο απειλεί να διώξει ποινικά προκειμένου να επιβάλει μια ψευδή εθνική ηγεσία υποταγμένη στην κυβέρνηση και το PSUV.

Πώς εξελίσσεται η συνδικαλιστική συνεργασία σε επίπεδο Λατινικής Αμερικής απέναντι στις παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών;

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της Λατινικής Αμερικής έχουν διαφορετικούς τρόπους ερμηνείας και αντίδρασης στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις και στις ενέργειες των αστικών τάξεων ενάντια στα εθνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα των λαών. Ορισμένες οργανώσεις θεωρούν ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης είναι να δώσουν την πλήρη υποστήριξή τους στις κυβερνήσεις του ρεφορμιστικού προοδευτισμού, των οποίων οι εθνικές ιδιαιτερότητες είναι πολύ διαφορετικές από χώρα σε χώρα, αλλά σε γενικές γραμμές δεν προτείνουν την υπέρβαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και αρκούνται μόνο στη διαχείριση του αστικού κράτους με κάποιες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ενώ άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αυτές που αναλαμβάνουν έναν ταξικό προσανατολισμό, προτείνουν την αλληλεγγύη με τους λαούς, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον ιμπεριαλιστικό παρεμβατισμό από μια επαναστατική προοπτική, παλεύοντας για μια εναλλακτική λύση υπό την ηγεσία της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών.

Πώς βλέπετε το έργο της ΠΣΟ σήμερα;

Η ΠΣΟ ήταν πάντα η μόνη επιλογή των εργαζομένων του κόσμου για τη νόμιμη υπεράσπιση των συμφερόντων τους. Μπροστά στην κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού που επιτείνεται από τις συνέπειες του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας και μετά το 18ο συνέδριό του, η ΠΣΟ αντιμετωπίζει στρατηγικές προκλήσεις όσον αφορά τη συσσώρευση δυνάμεων στον αγώνα ενάντια στις επιθυμίες των μονοπωλίων και των κρατών που βρίσκονται στην υπηρεσία τους, με όλο και πιο αυταρχικές και αντιδημοκρατικές τάσεις. Ωστόσο, θεωρούμε ότι υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να επεξεργαστεί περαιτέρω η ΠΣΟ μας, όπως η ανάγκη για απόλυτη ανεξαρτησία και αυτονομία του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος από όλα τα αστικά κράτη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που διοικούνται από σοσιαλδημοκρατικές τάσεις. Είναι επίσης σημαντικό η ΠΣΟ, ως η διεθνής έκφραση του ταξικού συνδικαλισμού, να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στις διαδικασίες όξυνσης της ταξικής πάλης που βιώνουν τα λατινοαμερικάνικα έθνη. Μια εμβληματική και επείγουσα περίπτωση είναι η αντίσταση του εργατικού λαού του Περού ενάντια στη νεοφασιστική δικτατορία που έχει ενθρονιστεί στο Περού, ανταποκρινόμενη στα συμφέροντα των επιχειρηματικών μαφιών.