Καβάζογλου – Μισαιούλης, η θυσία τους φάρος που φωτίζει τη φιλία και συνεργασία Ε/κ και Τ/κ

471

Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και ο Κώστας Μισιαούλης, έζησαν σε καιρούς δύσκολους. Έζησαν σε καιρούς που ο σωβινισμός άρχισε να κατατρώει τα σωθικά της Κύπρου.  Σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο Καβάζογλου , αλλά και ο Μισιαούλης έκαμαν τη συνειδητή επιλογή τους. Δεν ήταν τυχαία λοιπόν που ο Καβάζογλου και ο Μισιαούλης πήραν το δρόμο της κοινής πάλης, αφού ήταν γαλουχημένοι με τα ιδανικά της Αριστεράς, του διεθνισμού και της ενότητας της εργατικής τάξης. Και τούτο ίσχυε ιδιαίτερα για τον Καβάζογλου, που Τούρκοι και Έλληνες σωβινιστές τον θεωρούσαν εχθρό και προδότη. Τον θεωρούσαν επικίνδυνο και εμπόδιο στα σκοτεινά σχέδια των ιμπεριαλιστών αφεντικών τους.

Ενδεικτικό το γράμμα που έλαβε ο Καβάζογλου λίγους μήνες πριν τη στυγερή δολοφονία, το οποίο ανάμεσα σε άλλα έλεγε : «Άτιμε, δεν είναι μακριά η μέρα που η ψυχή σου θα πάει στα ανάθεμα». Η διεύθυνση του αποστολέα ήταν το σπίτι του Ντενκτάς στην Τουρκία… Ταυτόχρονα όμως υπήρχαν χιλιάδες Τούρκοι και Έλληνες που τον ένιωθαν αδελφό και σύντροφο και από τη δική τους αγάπη αντλούσε δύναμη και θάρρος.

Στη διάρκεια των διακοινοτικών συγκρούσεων διαπράχθηκαν εγκλήματα και ακρότητες και από τις δυο πλευρές. Ο Καβάζογλου απευθυνόμενος μέσα σ’ εκείνες τις τραγικές συνθήκες προς τους Ε/Κ τους υποδεικνύει:

«Με θετική στάση και δραστηριότητες σας που θα αναδεικνύουν καλύτερα τον αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της υπόθεσης της Κύπρου, δημιουργήστε δυνατότητες στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες σας και βοηθείστε. Οι αρνητικές δραστηριότητες ανεύθυνων στοιχείων από την Ε/Κ κοινότητα εξυπηρετούν μονάχα την τυχοδιωκτική πολιτική των αποικιοκρατών και του Ντενκτάς».

Οι φασίστες της ΤΜΤ, με την άνανδρη δολοφονία τους, θέλησαν να σιγήσουν μια ενοχλητική φωνή που στεκόταν εμπόδιο στα διαιρετικά τους σχέδια. Με τον ίδιο τρόπο και οι φασίστες του Γρίβα δολοφονούσαν και τρομοκρατούσαν μέσα στην ε/κ κοινότητα τους λαϊκούς αγωνιστές. Θέλησαν να τρομοκρατήσουν κάθε Κύπριο αγωνιστή που πάλευε για την κοινή μας πατρίδα. Πίστεψαν ότι με το στυγερά εγκλήματά τους θα μπορούσαν να σκοτώσουν και την ιδέα της κοινής πατρίδας. Γελάστηκαν, όμως, γιατί οι ιδέες τους έγιναν λάβαρο του αγώνα ενός ολόκληρου λαού. Ο Καβάζογλου και ο Μισιαούλης, αγκαλιασμένοι στη ζωή και στο θάνατο, έγιναν το σύμβολο του κοινού αγώνα Ε/κ και Τ/κ για τη σωτηρία της κοινής μας πατρίδας.

Σαν σήμερα, στις 11 Απρίλη 1965, η τουρκοκυπριακή φασιστική οργάνωση ΤΜΤ έστησε καρτέρι στους δύο αγωνιστές και τους δολοφόνησε άνανδρα την ώρα που πάλευαν για τη συμφιλίωση Ε/κ και Τ/κ. Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ως μέλος της Κ.Ε. όργωνε την Κύπρο μεταφέροντας τις θέσεις του ΑΚΕΛ για την κοινή πάλη και ξεσκέπαζε τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Εκείνη τη μοιραία μέρα τον συνόδευε στο ταξίδι του ο σύντροφός του Κώστας Μισιαούλης.

Ο Κώστας Μισιαούλης, ήταν δραστήριο συντεχνιακό στέλεχος και λαϊκός αγωνιστής, για πολλά χρόνια εξασκούσε το επάγγελμα του υποδηματεργάτη και τα τελευταία τρία χρόνια πριν πεθάνει ήταν υπάλληλος του Λαϊκού Καφεκοπτείου. Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, από το 1938 εξασκούσε το επάγγελμα του Ξυλουργού Επιπλοποιού και καθώς από τα πρώτα χρόνια της νεναικής του ζωής, αγάπησε το συντεχνιακό κίνημα, το 1942 προχώρησε στις γραμμές της συντεχνίας των οικοδόμων. Το 1949, μέσα από το Τουρκοκυπριακό Γραφείο της ΠΕΟ, φρόντιζε με κάθε τρόπο να μορφώνονται τα στελέχη του κινήματος και μετά το 1958 και την πενταετία που ακολούθησε την ανεξαρτησία της Κύπρου,  κατάφερε να δημιουργήσει πολλές ομάδες Τουρκοκυπρίων ενάντια στη πολιτική του διαχωρισμού.

Τα δύο στελέχη της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ, αποτελούν σύμβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας και ισχυρό σύμβολο της επαναπροσέγγισης και επανένωσης. Σήμερα, συνεχίζουμε στα χνάρια αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για το όραμα μιας Κύπρου ειρηνικής και επανενωμένης. Προσπαθούμε να καταρρίψουμε το μύθο της βαθιάς έχθρας μεταξύ Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπρίων, επειδή δεν ξεχνάμε πως οι Τουρκοκύπριοι αποτελούσαν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι του κυπριακού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Το εργατικό κίνημα δεν θα είχε διασπαστεί αν δεν έμπαινε στη μέση ο ιμπεριαλισμός, η ελληνική χούντα,η ΕΟΚΑ ΄Β και οι Τούρκοι σωβινιστές που το δολοφονικό τους έργο,ανάγκασε τους Τουρκοκύπριους εργάτες να εγκαταλείψουν τις γραμμές της ΠΕΟ.

Ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος για την επιτυχία αυτού του αγώνα είναι σημαντικός γιατί οι εργαζόμενοι της Κύπρου έχουν τα ίδια κοινά συμφέροντα και δικαιώματα. Η παρακαταθήκη που μας άφησαν οι ηρωομάρτυρες, μας εμπνέει να συνεχίσουμε πιο δυναμικά τον αγώνα για λύτρωση της κοινής μας πατρίδας από τα δεινά του ιμπεριαλισμού.

Της Μαρί-Κωνστάνς Κωνσταντίνου, Υπεύθυνη Ιστορικού Μουσείου και Ιστορικού Αρχείου ΠΕΟ