Όχι στον ταξικό και κοινωνικό κανιβαλισμό

Του Χρίστου Τομπάζου*

Τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια με την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, άλλαξαν ριζικά τα δεδομένα για το σύνολο των εργαζομένων. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο αφού η Κυβέρνηση σαν εργοδότης, είναι πρωταθλητής στην απορρύθμιση, ανοίγοντας δρόμους για τους ιδιώτες.

Σήμερα, σε αυτό που ονομάζεται δημόσιος και ευρύτερος δημόσιος τομέα (Η.0) υπάρχουν εργαζόμενοι 4-5 ταχυτήτων.
Αορίστου χρόνου, έκτακτοι, εποχικοί που δεν έχουν ούτε μονιμότητα, ούτε άλλα ¨προνόμια¨. Πέραν τούτου, αρκετές χιλιάδες είναι με την χειρότερη μορφή εργασίας, την λεγόμενη αγορά υπηρεσιών. Εργαζόμενοι που μετατρέπονται σε αυτοεργοδοτούμενους χωρίς καν κοινωνικές ασφαλίσεις, καλύπτουν μόνιμες ανάγκες.

Μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικοί στα ΚΙΕ και άλλες δομές, μετατράπηκαν μέσα σε μια νύχτα από μισθωτοί σε αυτοεργοδοτούμενοι με πενιχρά εισοδήματα. Ούτε καν ανεργιακό τους μήνες που είναι χωρίς δουλειά.

Συνολικά το ποσοστό των εργαζομένων στο δημόσιο, που ενώ καλύπτουν πάγιες ανάγκες εμπίπτουν στις πιο πάνω κατηγορίες, ξεπερνά το 35%. Περισσότεροι δηλαδή από 1 στους 3. Για αυτούς ελάχιστοι μιλούν και αγωνίζονται. Τι ελάχιστοι δηλαδή, εμείς και εμείς.

Όσοι έμειναν με την δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα, άρα ¨μονιμότητα¨ απώλεσαν κάποια από τα λεγόμενα ¨προνόμια¨.
Καταργήθηκε το συνταξιοδοτικό επαγγελματικό τους σχέδιο. Οι νεοεισερχόμενοι από το 2011 θα παίρνουν σύνταξη μόνο από το ΤΚΑ, όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Όσοι υπηρετούσαν προηγουμένως, κλείδωσαν το δικαίωμα μέχρι το 11, αλλά για τα επόμενα χρόνια η σύνταξη θα υπολογίζεται στον μέσο όρο της συνολικής τους καριέρας και όχι στον τελευταίο μισθό. Αυτό χωρίς ιδιαίτερο κόστος για τα δημόσια οικονομικά αφού από το 11 και μετά πληρώνουν σημαντικό ποσοστό επι του μισθού τους για να το έχουν.

Οι αφορισμοί και ο κανιβαλισμός δεν συμβάλουν σε δημιουργική συζήτηση.

Οι μισθωτοί στο σύνολο τους, πλήρωσαν το μεγαλύτερο μερίδιο της κρίσης. Άμεσα και έμμεσα.

Στα χρόνια της καπιταλιστική κρίσης, τα εισοδήματα της μισθωτής εργασίας μειώθηκαν. Τα κέρδη διατηρήθηκαν στα ίδια επίπεδα με αυξητική τάση τα τελευταία χρόνια.

Αυτή είναι η συζήτηση σήμερα. Η μετατόπιση πλούτου από τα φτωχότερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα σε όλο και πιο λίγα χέρια. Η υποβάθμιση στο όνομα του εξορθολογιμού, των πιο σημαντικών κοινωνικών αγαθών, όπως είναι η υγεία και η παιδεία, το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους, ο αγώνας για ρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις με θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα για όλους.

Για την επιλογή της δικαστικής οδού σαν τρόπος διεκδίκησης.

Η ΠΕΟ ξεκάθαρα από την αρχή, δεν προέκρινε αυτή την μορφή αγώνα σε αντίθεση με άλλες οργανώσεις. Υπενθυμίζω ότι το 2013 ήταν χρονιά μεγάλων και μαζικών κινητοποιήσεων της πλατφόρμας που ουσιαστικά ίδρυσε η ΠΕΟ. Από αυτές απουσίαζε η οργάνωση των δημοσίων υπαλλήλων και η ΣΕΚ.
Από το 2011 είναι καταγραμμένη η πρόταση και θέση της ΠΕΟ για πανεργατική απεργία και παλλαϊκό συλλαλητήριο. Πρόταση που απορρίφθηκε από την ΠΑΣΥΔΥ και στην ΣΕΚ.

Στην συνέχεια η ΠΕΟ καθόρισε σαν στόχο την επαναφορά όλων όσων είχε υποχρεωθεί οι εργαζόμενοι να απωλέσουν κατά την διάρκεια της κρίσης. Το 2015 επικυρώθηκε με έκτακτο συνέδριο με σύνθημα την αντεπίθεση. Τα καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό στον ιδιωτικό τομέα (όπου τουλάχιστον ισχύουν συλλογικές συμβάσεις).

Στο δημόσιο πετύχαμε την επαναφορά με χρoνοδιάγραμμα υλοποίησης από το 2018 μέχρι το 2022. Από το 2016 επανήλθαν και οι προσαυξήσεις. Η επαναφορά άρχισε από τους χαμηλόμισθους και επεκτάθηκε σε όλους. Με βάση αυτή την συμφωνία της ΠΕΟ και της ΣΕΚ με την κυβέρνηση, μέχρι το 2022 οι μισθοί θα αποκατασταθούν πλήρως. Αυτό που δεν θα αποκατασταθεί με βάση την απόφαση δεν είναι οι μισθοί, αλλά η αναδρομικότητα.

Αν και η συμφωνία έγινε για τους Η.Ο και την Τ.Α που έχει μέλη η ΠΕΟ, εντούτοις ισχύει για όλους τους Δημόσιους Υπάλληλους εκπαιδευτικούς κλπ.

Συνεπώς, έσπασε ο ετσιθελισμός της κυβέρνησης που ισχυριζόταν ότι τα μέτρα είναι μόνιμα. Έσπασε με αγώνα και πίεση, όχι με απόφαση δικαστηρίου.

Για την ίδια την απόφαση.

Η απόφαση, δεν ήταν έκπληξη. Δεν είμαι νομικός. Φίλοι όμως που μιλούσαμε ξέρουν ότι έλεγα ότι αυτή θα ήταν η κατάληξη. Έλεγα μάλιστα και που θα εστιάσει (σημείο 3 του άρθρου 23 του συντάγματος).
Ήταν φανερό ότι το αλλοπρόσαλλο των δικαστικών αποφάσεων θα δικαίωνε την ΠΕΟ. Όπως και έγινε.

Η απόφαση δημιουργεί αρνητικό προηγούμενο αφού κάνει το δίκαιο της ανάγκης και το δημόσιο συμφέρον λάστιχο.

Για αυτό ΚΑΚΩΣ επιλέγηκε από όσους τον επέλεξαν αυτός ο δρόμος. Βέβαια, αν αποτύγχανε η έφεση της Κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι θα προχωρούσαν με τροποποίηση τους Συντάγματος. Ακόμα χειρότερο δηλαδή.

Η επόμενη μέρα

Χρειάζεται επαγρύπνηση, χρειάζεται και να εξαχθούν συμπεράσματα.

Το πιο βασικό. Τα αιτήματα κερδίζονται με αγώνες. Αν χρειαστεί και στους δρόμους. Όχι στις δικαστικές ή όχι μόνο στις δικαστικές αίθουσες.

Ενώπιον του συνδικαλιστικού κινήματος μπαίνουν νέα δεδομένα και νέες προκλήσεις. Εμείς πάντως είμαστε έτοιμοι.
Η απόφαση που ΚΑΚΩΣ έγινε χρήση, ίσως χρησιμοποιηθεί ξανά τώρα με πρόσχημα την πανδημία. ΠΡΟΣΟΧΗ και επιτέλους συνδικαλισμός με αρχές και όχι με σκοπιμότητες.

Αλληλεγγύη, Αλληλοστήριξη, Ταξική Ενότητα. Απαραίτητα περισσότερο από ποτέ.

*Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της ΠΕΟ