Τον προσεχή Μάϊο (6-8/05/2022) πραγματοποιείται κάτω από το σύνθημα «Ενωμένοι, Συνεχίζουμε» το 18ο Παγκόσμιο Συνέδριο της ΠΣΟ στην Ρώμη, Ιταλία.
Παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, η ΠΣΟ έχει διανύσει μια διαδρομή πολύ σημαντική και με τη δράση της παραμένει ο γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Οι αξίες της αλληλεγγύης και του διεθνισμού που η ΠΣΟ διαχρονικά υπερασπίζεται σήμερα κερδίζουν έδαφος.
Το 18ο Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί σε μια κρίσιμη περίοδο για τους εργαζόμενους σε ολόκληρο τον κόσμο αφού μετά την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της πανδημίας η έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία προκαλεί τον όλεθρο και τεράστια δεινά στους εργαζόμενους και τους λαούς της Ουκρανίας και όλων των χωρών που πλήττονται από τον πόλεμο τόσο στις πληγείσες χώρες όσο και αλλού.
Οι σημερινές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι θέτουν το Ταξικό Κίνημα της ΠΣΟ μπροστά σε νέες ευθύνες και προκλήσεις. Μέσα από ένα Συνέδριο ανοικτό, δημοκρατικό, με διεθνιστικό χαρακτήρα και σε πνεύμα αλληλεγγύης και ενότητας, οι Σύνεδροι θα καθορίσουν τους στόχους για την επόμενη πενταετία θα δώσουν απαντήσεις στις ανάγκες της Εργατικής Τάξης.
Στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί οι εργαζόμενοι και οι λαοί όλου του κόσμου έχουν ανάγκη την περαιτέρω ενίσχυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ). Μιας Οργάνωσης, που από την ίδρυσή της το 1945 ήταν σταθερά στο πλευρό των εργαζομένων.
3 Οκτωβρίου 1945- Η ίδρυση της ΠΣΟ
Συμπληρώνονται φέτος 77 χρόνια από την ίδρυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Η διάσκεψη για την ίδρυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι από τις 25 του Σεπτέμβρη μέχρι τις 8 του Οκτώβρη 1945 και σε αυτή συμμετείχαν 346 αντιπρόσωποι από 56 χώρες.
Στις 3 του Οκτώβρη η διάσκεψη μετατράπηκε στο ιδρυτικό Συνέδριο της ΠΣΟ αφού το καταστατικό, έτσι όπως υιοθετήθηκε τελικά, αφορούσε στη δημιουργία μιας παγκόσμιας ομοσπονδίας, με έδρα το Παρίσι. Το παγκόσμιο συνέδριο της ΠΣΟ θα συνερχόταν κάθε δυο χρόνια.
Η ΠΣΟ καθοδηγούνταν από ένα Γενικό Συμβούλιο, που εκλεγόταν στο συνέδριο και που το αποτελούσαν 7 τακτικά μέλη και 59 αναπληρωματικά από 51 διαφορετικές χώρες (στο 3ο Συνέδριο του 1953 το Γενικό Συμβούλιο είχε 185 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη).
Το καταστατικό πρόβλεπε ακόμα μια Εκτελεστική Επιτροπή και ένα Εκτελεστικό Γραφείο. Η Εκτελεστική Επιτροπή αποτελούνταν στην αρχή από 26 μέλη (το 3ο Συνέδριο τα αύξησε σε 72), απ’ τα οποία η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ – Καναδάς είχαν από 3 μέλη, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Λατινική Αμερική 2 και, τέλος, από 1 μέλος είχαν διάφορες άλλες χώρες ή γεωγραφικές περιοχές. Η Εκτελεστική Επιτροπή εκλεγόταν στο συνέδριο και ύστερα εξέλεγε μέσα από τους κόλπους της έναν ορισμένο αριθμό αντιπροέδρων.
Η πρώτη σύνθεση της Εκτελεστικής Επιτροπής ήταν η παρακάτω: Πρόεδρος Ουόλτερ Σιτρίν (Μεγάλη Βρετανία), γενικός γραμματέας Λουί Σαγιάν (Γαλλία), αντιπρόεδροι Κουζνετσόφ (ΕΣΣΔ), Χίλμαν (ΗΠΑ), Ζουό (Γαλλία), Λομπάρντο Τολεντάνο (Λατινική Αμερική), Σου (Κίνα), Ντι Βιτόριο (Ιταλία), Κούπερς (Κάτω Χώρες). Ο Σαγιάν, που ήταν τότε 35 χρόνων και γραμματέας της οργάνωσης, ήταν προηγούμενα γραμματέας της Ενωσης Γάλλων Ξυλουργών και είχε αναδειχτεί στο διάστημα του πολέμου σε ηγέτη του γαλλικού κινήματος αντίστασης.
Η ΠΣΟ με αφετηρία το ιδρυτικό συνέδριο στο Παρίσι έχει διανύσει μια πορεία γεμάτη αγώνες και κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των εργαζομένων σε όλες τις ηπείρους.
Λίγο πριν την ίδρυση της ΠΣΟ η ανθρωπότητα είχε καταφέρει νικώντας το ναζισμό- φασισμό να βγει από τον όλεθρο του πολέμου. Ενός πολέμου που είχε προκαλέσει φοβερές καταστροφές σε όλο τον κόσμο και την απώλεια εκατομμυρίων ανθρώπινων ζωών όχι μόνο με τη χρήση συμβατικών όπλων αλλά αυτή τη φορά και με τη χρήση πυρηνικών όπλων.
Το νεαρό τότε συνδικαλιστικό κίνημα της ΠΣΟ δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχο και σε ένα από τα πρώτα ψηφίσματα που ενέκρινε καθόρισε ως πρώτιστο καθήκον τον αγώνα για εξαφάνιση του φασισμού. Η ΠΣΟ από την πρώτη στιγμή αποτέλεσε βασικό κομμάτι του πλατιού αντικαπιταλιστικού- αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που αναπτύχθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η έναρξη της περιόδου του ψυχρού πολέμου και οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας και άλλων καπιταλιστικών κρατών οδήγησαν στην διάσπαση της ΠΣΟ.
Με πρωτοβουλία των αμερικανικών συνδικάτων (AFL-CIO), που αποχώρησαν από την ΠΣΟ μαζί με ορισμένες Συνομοσπονδίες άλλων χωρών και στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ίδρυσαν τη «Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων» (ICFTU) η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε «Διεθνή Συνομοσπονδία Συνδικάτων» (ITUC).
Από το 1945 και μέχρι τη δεκαετία του 1990 η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία με πυξίδα της δράσης της τις αρχές της διεθνιστική αλληλεγγύης και του διεθνισμού, με το κύρος, τον προσανατολισμό και τη μαζικότητα της είχε κυριαρχήσει στα μαζικά κινήματα της εργατικής τάξης.
Στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας είχε καθοριστικό ρόλο και συμβολή στην υιοθέτηση σημαντικών Συμβάσεων και αποφάσεων προς όφελος των εργαζομένων. Διεθνείς Συμβάσεις για ζητήματα όπως οι συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η Κοινωνική Ασφάλιση, τα δικαιώματα των γυναικών, η παιδική εργασία, το ωράριο απασχόλησης, την εκπαίδευση των εργαζομένων και πολλές άλλες κατακτήσεις της εργατικής τάξης φέρουν την σφραγίδα της ΠΣΟ.
Στάθηκε αλληλέγγυα και στήριξε τους αγώνες των λαών και των εργαζομένων ενάντια σε φασιστικές δικτατορίες και για δημοκρατία και ειρήνη σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Παρά τις δυσκολίες και τις ανακατατάξεις στην δεκαετία του ’90, οι αποφάσεις που λήφθηκαν στο 15ο Συνέδριο που φιλοξενήθηκε στην Αβάνα το 2005 υπήρξαν η αφετηρία για το νέο ξεκίνημα της ΠΣΟ και τέθηκαν οι βάσεις για τη νέα πορεία της.
Το 16ο Συνέδριο της ΠΣΟ που φιλοξενήθηκε στην Αθήνα 2011 αποτέλεσε σημαντικό γεγονός για την πορεία του παγκόσμιου Εργατικού Κινήματος που μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και παρά τις αδυναμίες και τα προβλήματα, ενίσχυσε τον ταξικό προσανατολισμό της ΠΣΟ και ανέδειξε την αγωνιστική της δράση.
Tο 17ο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής με τη συμμετοχή 1500 αντιπροσώπων από 111 χώρες και μέσα σε κλίμα δυναμισμού και μαχητικότητας έστειλε αγωνιστικά μηνύματα στους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια των πέντε και πλέον χρόνων που πέρασαν σημαντικοί αγώνες οργανώθηκαν από τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο με την ΠΣΟ στην πρώτη γραμμή ιδιαίτερα στην περίοδο της πανδημίας.
Σήμερα η ΠΣΟ έχει ενισχύσει την επιρροή της και έχει ενδυναμώσει την παρουσία της σε όλες τις ηπείρους με την συμμετοχή συνδικαλιστικών οργανώσεων από 132 χώρες, που συσπειρώνουν 105 εκατομμύρια εργαζόμενους και με προμετωπίδα τις αρχές του διεθνισμού και της αλληλεγγύης, με τους αγώνες και τη δράση της παραμένει ο γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων της Εργατικής Τάξης.
ΠΕΟ και Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα
Η ΠΕΟ και το συνδικαλιστικό κίνημα της Κύπρου οφείλουν πολλά στη ΠΣΟ για την βοήθεια και στήριξη που αυτή έδωσε στους αγώνες των Κυπρίων εργαζομένων. Η ΠΣΟ με βάση τις αρχές της ταξικής αλληλεγγύης και του διεθνισμού ήταν πάντα στο πλευρό των Κυπρίων εργαζομένων. Στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει με συνέπεια και με ουσιαστικό και έμπρακτο τρόπο μέσα από ψηφίσματα αλλά και με διεθνείς δράσεις τους αγώνες των Κυπρίων εργαζομένων για επίλυση του κυπριακού προβλήματος και την επανένωση της Κύπρου.
Παρείχε σημαντική βοήθεια και εμπειρίες στον αγώνα της ΠΕΟ για το δικαίωμα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, για τα προβλήματα της ενότητας, για τα προβλήματα των εργαζομένων γυναικών και της νεολαίας και άλλα ειδικά προβλήματα.
Το συνδικαλιστικό κίνημα της ΠΕΟ συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της ΠΣΟ και μέχρι σήμερα έχει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της εργατικής τάξης διεθνώς ενώ σειρά στελεχών της κατέχουν ηγετικά πόστα.
Η ΠΕΟ θα δώσει δυναμικά το παρόν της στο 18ο συνέδριο και Θα στηρίξει την προσπάθεια για ενίσχυση της ΠΣΟ ως της διεθνούς συνδικαλιστικής δύναμης που αντιστέκεται στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, που πρωτοστατεί στους αγώνες των εργαζομένων για ειρήνη και για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
