Η Συντεχνία Οικοδόμων ΠΕΟ στην ένδοξη ιστορική της πορεία, διεξήγαγε με επιτυχία πολλούς και σκληρούς αγώνες που καλύπτουν αρκετούς τομείς που αφορούν τους εργαζόμενους στην Οικοδομική Βιομηχανία, αλλά και γενικότερα την Εργατική Τάξη της Κύπρου.
Η Συντεχνία ακολουθώντας αυτή την γραμμή και επαναβεβαιώνοντας στην πράξη αυτό τον ιστορικό της ρόλο, διεξήγαγε το 2013 με μεγάλη επιτυχία, ακόμα έναν μεγάλο απεργιακό αγώνα στην οικοδομική βιομηχανία, που είχε συνολική διάρκεια 21 ημερολογιακές ημέρες (24 Ιανουαρίου 2013-13 Φεβρουαρίου 2013) και κάλυπτε όλα τα εργοτάξια σε ολόκληρη την Κύπρο.
Η απεργία αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία, γιατί για πρώτη φορά μετά την Κυπριακή ανεξαρτησία, διεξήχθη τόσο μεγάλης διάρκειας απεργία σε μια μεγάλη βιομηχανία που κάλυπτε ολόκληρη την χώρα. Στην απεργία συμμετείχαν σε πλήρη ενότητα όλοι οι εργαζόμενοι που εργοδοτούνταν στην βιομηχανία ανεξάρτητα εθνικότητας, χρώματος, φυλής ή θρησκείας και τα αιτήματα που υποβλήθηκαν, αν και δεν ήταν οικονομικής φύσεως, ήταν πολύ σημαντικά για το μέλλον των εργαζομένων αλλά και της ίδιας της οργάνωσής τους.
Την 10η επέτειο αυτής της απεργίας τίμησε με μια πολύ επιτυχημένη εκδήλωση η Συντεχνία Οικοδόμων και Μηχανοτεχνιτών της ΠΕΟ στις 29 Σεπτεμβρίου στο Αμφιθέατρο της Ομοσπονδίας με χαιρετισμό από την Γ.Γ. της ΠΕΟ Σωτηρούλα Χαραλάμπους και κύριος ομιλητής τον Γ.Γ. της Συντεχνίας και Αν. Γ.Γ. της ΠΕΟ Μιχάλη Παπανικολάου. Στα πλαίσια της εκδήλωσης προβλήθηκε φιλμάκι αφιερωμένο στον μεγάλο απεργιακό αγώνα.
Μ. Παπανικολάου: Ενωμένοι οι εργαζόμενοι για την υπεράσπιση του Συνδικαλιστικού Κινήματος
«Στους αγώνες που διεξήχθησαν για ένα μεγάλο εύρος ζητημάτων που αφορούσαν τους εργαζόμενους στον κλάδο των κατασκευών, αλλά και ολόκληρη την εργατική τάξη του τόπου, οι οικοδόμοι βρίσκονταν πάντα στην πρωτοπορία.
Ένας από αυτούς τους σημαντικούς αγώνες, που έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στη σύγχρονη ιστορία της Συντεχνίας, είναι ο μεγάλος απεργιακός αγώνας των οικοδόμων του 2013 προς υπεράσπιση της Συλλογικής Σύμβασης αλλά και της Συντεχνίας της ίδιας από τις επιθέσεις και την αμφισβήτηση που δεχόταν από μεγάλη μερίδα εργοδοτών.
Για πρώτη φορά μετά την Κυπριακή ανεξαρτησία, διεξήχθη τόσο μεγάλης διάρκειας απεργία, σε ολόκληρη τη χώρα, σε μια μεγάλη βιομηχανία, που εργοδοτούσε χιλιάδες εργαζόμενους, με πλήρη ενότητα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας και χρώματος», ανέφερε στην ομιλία του ο Γ.Γ. της Συντεχνίας και Αν.Γ.Γ. της ΠΕΟ Μιχάλης Παπανικολάου.
Υπενθυμίζοντας τα κυριότερα αιτήματα των απεργών είπε πως ήταν η ανανέωση της Συλλογικής Σύμβασης που είχε λήξει στις 31/12/2010, η νομική κατοχύρωση βασικών άρθρων της Συλλογικής Σύμβασης και η καθολική εφαρμογή τους, η εξεύρεση πρακτικών τρόπων για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας, που αποτελούσε μάστιγα στις κατασκευές, η λήψη μέτρων για εργοδότηση ανέργων στον κλάδο, στα έργα του Δημοσίου και η εφαρμογή του Πρότυπου Πιστοποίησης Επαγγελματικών Προσόντων, ως ειδικού όρου για εργοδότηση στη βιομηχανία.
Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη η απεργία λέγοντας πως τότε η Κύπρος και ιδιαίτερα ο κλάδος των κατασκευών, είχε επηρεαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την παγκόσμια οικονομική κρίση με αποτέλεσμα η ανεργία να είχε εκτοξευθεί στα ύψη.
Πέραν του 30% των εργαζομένων βρίσκονταν εκτός εργασίας, ενώ το όλο κλίμα πυροδοτούσε ακόμα περισσότερο η απαράδεκτη πρακτική των εργοδοτών να αντικαθιστούν εργαζόμενους στη βιομηχανία με φτηνά εργατικά χέρια από το εξωτερικό, τα οποία εκμεταλλεύονταν ασύστολα.
«Τα θετικά στοιχεία κατά την ιστορική περίοδο που διεξήχθη η απεργία, ήταν ότι, μετά από πολύχρονη προσπάθεια, η Συντεχνία μας, είχε καταφέρει να σφυρηλατήσει μια θαυμαστή ενότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους στη βάση γεγονός που βοηθούσε και μερικές φορές υποχρέωνε, τις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε επίπεδο ηγεσίας να ακολουθούν τη γραμμή που χάραζε η Συντεχνία μας. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, για κάποιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, εξαιτίας της φύσης τους αλλά και της ιδεολογικής τους κατεύθυνσης, να μπουν σε αυτή τη διαδικασία της απεργίας διαρκείας. Εξαιτίας όμως της δουλειάς που έκανε η Συντεχνία μας προετοιμάζοντας τους εργαζόμενους, δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσουν. Ακόμα ένα θετικό ήταν ότι στη διακυβέρνηση της χώρας, βρισκόταν μια φιλολαϊκή κυβέρνηση, που όχι μόνο δε στράφηκε σε καμιά περίπτωση ενάντια στους απεργούς με τα γνωστά μέτρα καταστολής που χρησιμοποιούν οι διάφορες κυβερνήσεις αλλά αντίθετα, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αείμνηστος Δημήτρης Χριστόφιας, ενίσχυσε με προσωπική εισφορά το απεργιακό ταμείο που είχε δημιουργηθεί για οικονομική στήριξη της απεργίας. Η μεγάλη απεργία διαρκείας ξεκίνησε αφού είχαν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια για ανανέωση της Συλλογικής Σύμβασης και εξεύρεση λύσης στις άλλες διαφορές».
Στο σημείο αυτό ο Γ.Γ. της Συντεχνίας αναφέρθηκε με ημερομηνίες στα γεγονότα που οδήγησαν στην απεργία. «Γνωρίζαμε ότι η απεργία διαρκείας θα ήταν μια σκληρή δοκιμασία γιατί θα διεξαγόταν σε ένα από τους μεγαλύτερους κλάδους και δε θα ήταν μια απλή υπόθεση ενώ την όλη προσπάθεια θα δυσκόλευαν οι συνθήκες που επικρατούσαν στον κλάδο. Από την άλλη όμως δεν είχαμε άλλη επιλογή γιατί δε θέλαμε η καλή διάθεση που είχε επιδειχθεί να ερμηνευθεί ως αδυναμία από τους εργοδότες. Άλλωστε, προετοιμαζόμασταν καιρό και ήμασταν έτοιμοι γι’ αυτήν την ταξική αναμέτρηση. Είχαμε πίστη στις δυνάμεις μας. Είχαμε το ιστορικό απόθεμα. Το πιο σημαντικό όμως και αυτό μας έδινε τεράστια δύναμη ήταν το γεγονός ότι είχαμε το δίκαιο με το μέρος μας. Γνωρίζαμε ότι με περιφρούρηση, σωστή οργάνωση και πίστη στους στόχους μας μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τους εργοδότες και να τους υποχρεώσουμε να αλλάξουν στάση.
Είμασταν ενωμένοι σαν μια γροθιά, Κύπριοι και μετανάστες και αντλούσαμε δύναμη από τη μεγάλη συμπαράσταση και ταξική αλληλεγγύη που επέδειξε η εργατική τάξη της Κύπρο κατά τη διάρκεια της 24ωρης και 48ωρης απεργίας που προηγήθηκαν».
Όπως ανέφερε, η απεργία διαρκείας συνεχίστηκε για 20η ημέρα, με μεγάλη ένταση και με πλήρη επικράτηση των απεργών, αποτελώντας το κυρίαρχο θέμα στην καθημερινότητα της χώρας. Η Υπουργός Εργασίας τότε, κατέθεσε και 3η προσωπική μεσολαβητική πρόταση. Η πρόταση έγινε αποδεκτή από την εργοδοτική πλευρά και σε Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων που πραγματοποιήθηκαν σε όλες τις πόλεις την επόμενη μέρα, στις 13 Φεβρουαρίου 2013, έγινε αποδεκτή και από την εργατική πλευρά.
«Μετά από 2 και πλέον χρόνια σκληρής ταξικής αναμέτρησης και μεγάλων συγκρούσεων, οι εργαζόμενοι στην Οικοδομική Βιομηχανία, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, πετυχαίνουν την υπογραφή για τη νέα Συλλογική Σύμβαση εκ μέρους των εργοδοτών που αυτόματα σήμαινε αναγνώριση του περιεχομένου της. Παράλληλα, καταφέρνουν να θέσουν για πρώτη φορά τις βάσεις για την απόκτηση του επιπρόσθετου εργαλείου της νομοθετικής ρύθμισης των βασικών όρων της Σύμβασης.
Το περιεχόμενο της Συμφωνίας ήταν πολύ σημαντικό για τους εργαζόμενους γιατί συμφωνήθηκαν μέτρα και για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας με την εφαρμογή της βεβαίωσης έναρξης απασχόλησης μισθωτού και έγινε η αρχή για την εισαγωγή του πρότυπου επαγγελματικών προσόντων που ως θεσμός όταν θα ολοκληρωθεί θα θέσει τέρμα στην ανεξέλεγκτη είσοδο στη βιομηχανία.
Τέλος, αναφορικά με τους ανέργους στην οικοδομική βιομηχανία, συμφωνήθηκε ότι θα εφαρμοστεί η πρακτική όπως, όταν υπάρχει ανάγκη πρόσληψης προσωπικού σε έργα του Δημοσίου από εργολάβους και υπεργολάβους, για να καταπολεμείται η ανεργία στον κλάδο, αυτό θα πρέπει να γίνεται από τους καταλόγους ανέργων».
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Μ. Παπανικολάου έκανε εκτίμηση του ιστορικού αυτού αγώνα ο οποίος έγινε για την υπεράσπιση του Συνδικαλιστικού Κινήματος από την ολόπλευρη επίθεση που δέχτηκε, η οποία πάντοτε συνοδευόταν και από μια έντονη αμφισβήτηση του ρόλου των Συντεχνιών.
«Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, ότι για τους αγώνες που διεξάγουμε όταν εκτιμούμε σωστά τις συνθήκες και τα δεδομένα, όταν κάνουμε κατάλληλη προετοιμασία και έχουμε καλή οργάνωση μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, αυτά αποτελούν βασικά στοιχεία για την επιτυχία τους.
Η ενότητα των εργαζομένων, η οποία δε χτίστηκε σε μια νύχτα, αλλά ήταν το αποτέλεσμα καθημερινής δουλειάς των στελεχών και μελών της Συντεχνίας διαχρονικά, ήταν συγκινητική. Αν λάβουμε υπόψη ότι οι απεργοί ήταν Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Ευρωπαίοι, αλλά και άλλες εθνικότητες, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό επίτευγμα ήταν η ταξική αλληλεγγύη που επέδειξαν στον κοινό αγώνα, όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι.
Κατά την διάρκεια αυτής της μεγάλης μάχης, τίποτε δεν μπορούσε να διασπάσει ή να μπει υπεράνω αυτής της μεγάλης ταξικής ενότητας, ούτε η θρησκεία, ούτε η φυλή, ούτε το χρώμα, ούτε η γλώσσα.
Ο αγώνας που δώσαμε τότε ήταν πολύ σημαντικός, και στις μέρες μας αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία, λόγω της αναβίωσης των φαινομένων του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού.
Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και αυτοί που τους εκπροσωπούν είναι οι ίδιοι κύκλοι που ήταν απέναντί μας κατά την περίοδο της απεργίας, και είναι οι ίδιοι κύκλοι που εκμεταλλεύονται και σήμερα άγρια τους εργαζόμενους, ντόπιους αλλά και ειδικά μετανάστες, όχι μόνο ως φτηνή εργατική δύναμη, αλλά και ως μέσο διάσπασης της ενότητας των εργαζομένων και δημιουργούν τα προβλήματα επί του εδάφους.
Γι΄ αυτό και τα μηνύματα της μεγάλης εκείνης απεργίας, αντηχούν διαχρονικά και πάλι στις μέρες μας. Γιατί είναι μέσα από τη σφυρηλάτηση της ενότητας των εργαζομένων και της σωστής διαπαιδαγώγησής τους μέσα από την καθημερινή μας δράση, που θα προετοιμαστούν, για να αντιμετωπίσουν τέτοια απαράδεκτα φαινόμενα, και να αποτρέψουν την αναβίωση του τέρατος του φασισμού στον τόπο μας», είπε.
Σ. Χαραλάμπους: Έχουμε μπροστά μας νέους αγώνες για προστασία και τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων
«Στην 82χρονη ιστορία της ΠΣΕ–ΠΕΟ υπήρξαν απεργιακές κινητοποιήσεις και αγώνες των οποίων η σημασία και η εμβέλεια ξεπερνούν κατά πολύ τον κλάδο ή την επιχείρηση στην οποία αυτοί οι αγώνες δίνονταν. Τέτοιοι ήταν ο αγώνας των εργαζομένων στα κυβερνητικά έργα το 1944 για τον τιμάριθμο, ο αγώνας των οικοδόμων, των αμιαντωρύχων και των μεταλλωρύχων το 1948 για το δικαίωμα στην οργάνωση και τη Συλλογική Σύμβαση, οι αγώνες των οικοδόμων για το 44ωρο, οι πρόσφατοι αγώνες των εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες και τον ηλεκτρισμό ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Ένας τέτοιος αγώνας, με σημασία και εμβέλεια που ξεπερνά τους εργαζόμενους στον τομέα των κατασκευών και αγγίζει το σήμερα, το αύριο και την προοπτική των εργαζομένων και ευρύτερα του συστήματος των Εργασιακών Σχέσεων στον τόπο μας, είναι ο μεγάλος απεργιακός αγώνας των εργαζομένων στην Οικοδομική Βιομηχανία που διεξήχθη την περίοδο 24/1/2013-13/2/2013 από τις Συντεχνίες Οικοδόμων», ανέφερε στον χαιρετισμό της στην εκδήλωση η Γ.Γ. της ΠΕΟ Σωτηρούλα Χαραλάμπους.
Όπως ανέφερε, ο απεργιακός αγώνας των οικοδόμων το 2013 ήταν το αποτέλεσμα της συσσώρευσης σειράς προβληματικών ενεργειών από την πλευρά των εργοδοτών του κατασκευαστικού τομέα οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι και την οικονομική κρίση της περιόδου και τη ψηλή ανεργία στον τομέα επιτάχυναν την επίθεση ενάντια στην συλλογική σύμβαση εργασίας του κλάδου και την χρησιμοποίηση των μεταναστών εργαζομένων για φθηνή ανειδίκευτη εργασία έξω από τις συλλογικές συμβάσεις.
Η Σ. Χαραλάμπους υπενθύμισε πως η ΠΕΟ από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 αναλύοντας τις αλλαγές που συνέβαιναν στην κυπριακή οικονομία και στις εργασιακές σχέσεις και ειδικότερα διαβλέποντας ότι μεγάλη μερίδα των εργοδοτών θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα εργοδότησης ξένου εργατικού δυναμικού, κοινοτικών και από τρίτες χώρες, ως μηχανισμού φθηνής εργασίας και υπόσκαψης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας έθεσε ως προμετωπίδα των στόχων και διεκδικήσεών της την εισαγωγή από το κράτος μηχανισμών και ρυθμίσεων που θα έθεταν φραγμό στις ομαδικές παραβιάσεις των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, στην προώθηση των προσωπικών συμβολαίων με όρους εργασίας υποδεέστερους των Συλλογικών Συμβάσεων και στις συντεταγμένες εργοδοτικές πρακτικές εκφοβισμού και άσκησης πιέσεων στους εργαζομένους για μη οργάνωση στις συντεχνίες.
«Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που στην Ευρώπη άρχισε το 2008 αξιοποιήθηκε από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στην Ευρώπη για να διευρύνουν και να εντατικοποιήσουν αυτές τις πρακτικές ιδιαίτερα στις χώρες που εντάχθηκαν στα μνημόνια. Αυτό συνέβη και στην Κύπρο. Η μετατόπιση σχεδόν 10% από τον παραγόμενο πλούτο από την εργασία στο κεφάλαιο και η μείωση της κάλυψης των εργαζομένων με συλλογικές συμβάσεις από το 80% των εργαζομένων προ της οικονομικής κρίσης στο 50% που είναι σήμερα είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής για φθηνή αρρύθμιστη εργασία. Επειδή κάποιοι από άγνοια και άλλοι σκόπιμα προσπαθούν να απαξιώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και να το παρουσιάσουν ως ένα οργανισμό που είναι κολλημένος στο παρελθόν, δεν αντιλαμβάνεται τις αλλαγές και δεν προβάλλει σύγχρονες διεκδικήσεις που ανταποκρίνονται στις πραγματικότητες του σήμερα, είναι χρήσιμο να καταγραφεί ότι από το 2006 με κοινή επιστολή των συντεχνιών στον τότε Υπουργό Εργασίας υποβάλαμε συγκεκριμένες εισηγήσεις που στόχευαν ακριβώς στην θωράκιση των ρυθμισμένων όρων απασχόλησης και την καταπολέμηση της φθηνής εργασίας.
Όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια, σταθερότητα και μαχητικότητα αγωνιζόμαστε για μέτρα και πολιτικές που να οδηγούν σε μια ελάχιστη κοινωνική ισορροπία και στην επαναρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Παρά τις δυσκολίες καταγράφουμε συγκεκριμένα απτά αποτελέσματα σ’ αυτόν τον αγώνα. Πετύχαμε το 2012 τη ψήφιση του νόμου για την αναγνώριση της συνδικαλιστικής οργάνωσης που στοχεύει να αντιμετωπίσει την άρνηση των εργοδοτών να αναγνωρίσουν την οργάνωση και να μπουν σε διαπραγματεύσεις για σύναψη συλλογικής σύμβασης. Πετύχαμε την αναγνώριση του δικαιώματος της πρόσβασης των συνδικαλιστών σ’ όλους τους χώρους εργασίας. Θέσαμε τις βάσεις για υποχρεωτική εφαρμογή βασικών όρων των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων στον κλάδο των ξενοδοχείων. Το 2020 πετύχαμε την ψήφιση του νόμου Περί Εργοδοτούμενων στην Οικοδομική Βιομηχανία ο οποίος καθιστά βασικούς όρους της συλλογικής σύμβασης όπως αυτοί διαμορφώνονται κάθε φορά, υποχρεωτικούς για όλους τους εργοδότες του κατασκευαστικού τομέα. Αυτά τα βήματα αποτελούν αποτέλεσμα και του μεγάλου απεργιακού αγώνα το 2013. Αν σήμερα έχουμε νόμο που να κατοχυρώνει ότι βασικά άρθρα της σύμβασης στην οικοδομική βιομηχανία είναι υποχρεωτικά για όλους τους εργοδότες του κλάδου, αν σήμερα αρχίζει και γίνεται αντιληπτό και αποδεκτό ότι χρειάζεται κατοχύρωση και πιστοποίηση των επαγγελματικών δεξιοτήτων των εργαζομένων αυτό οφείλεται στις πρωτοπόρες διεκδικήσεις που η συντεχνία σας έθεσε μπροστά στους εργοδότες, την πολιτεία και ευρύτερα την κοινωνία κατά τη διάρκεια του μεγάλου απεργιακού αγώνα του 2013».
Ο αγώνας τον οικοδόμων το 2013 άνοιξε δρόμους, τους οποίους πατούμε όλοι οι εργαζόμενοι σήμερα, ανέφερε η Γ.Γ. της ΠΕΟ: «Τον δρόμο που ανοίξαμε με εκείνο τον αγώνα οφείλουμε να τον συνεχίσουμε και να τον ολοκληρώσουμε. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι θεατής μπροστά στα φαινόμενα της μη εφαρμογής των κλαδικών συμβάσεων, της μείωσης του ποσοστού των εργαζομένων που έχει ρυθμισμένους όρους εργασίας μέσα από συλλογικές συμβάσεις εργασίας, της ανυπαρξίας μίνιμουμ ωφελημάτων για όσους δεν είναι οργανωμένοι, τον εκφοβισμό των εργαζομένων που οργανώνονται, την άρνηση για άσκηση του δικαιώματος των συνδικαλιστών για είσοδο σε χώρους εργασίας, στον αθέμιτο ανταγωνισμό που δημιουργείται μεταξύ εργοδοτών από το μη αποδοχή και εφαρμογή από όλους των κλαδικών συμβάσεων.
Δεν αρκεί να δηλώνει θιασώτης της διεύρυνσης της κάλυψης των εργαζομένων με συλλογικές συμβάσεις εργασίας αλλά ταυτόχρονα να δίνει άδειες απασχόλησης εργαζομένων από τρίτες χώρες σε τομείς και χώρους εργασίας που δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Χρειάζονται άμεσα πολιτικές αποφάσεις και ενέργειες. Το πρώτο και καθοριστικό τεστ εκεί που θα διαφανεί αν τα όσα δηλώνει η κυβέρνηση έχει τη βούληση να τα εφαρμόσει είναι η θέση που θα πάρει στη μεσολάβηση για την ανανέωση της συλλογικής σύμβασης εργασίας στις κατασκευές και στο δικαιολογημένο αίτημα της εργατικής πλευράς να προστεθούν οι μισθοί πρόσληψης στο σχετικό νόμο.
Υπάρχουν επίσης σειρά από μέτρα που οφείλει να πάρει: Εισαγωγή νομικών ρυθμίσεων έτσι που οι βασικοί όροι των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων να είναι δεσμευτικοί για όλους τους εργοδότες του κλάδου.
Ανάληψη πρωτοβουλίας για συνομολόγηση κλαδικών συλλογικών συμβάσεων ιδιαίτερα σε τομείς που απασχολείται μεγάλος αριθμός ξένων.
Αποφασιστικές παρεμβάσεις και μέτρα εναντίον εκείνων των εργοδοτών που καταπατούν το δικαίωμα στην οργάνωση και στην πρόσβαση των συνδικαλιστών στους χώρους εργασίας.
Τροποποίηση του διατάγματος για τον κατώτατο μισθό με ουσιαστική αύξηση του κατώτατου μισθού και κατοχύρωση βασικών όρων απασχόλησης όπως ωράριο, ΑΤΑ, 13ος μισθός, υπερωριακή αποζημίωση για όσους καλύπτονται από τον κατώτατο μισθό.
Θεσμοθέτηση των πρότυπων επαγγελματικών προσόντων.
Αυτά οφείλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση αν θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και το φαινόμενο της χρησιμοποίησης των ξένων ως φθηνή εργασία, εάν θέλει να βάλει φρένο στη μεγάλη μετατόπιση πλούτου που δημιουργήθηκε την τελευταία δεκαετία και να σμικρύνει τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες», ανέφερε.
Ολοκληρώνοντας τον χαιρετισμό της η Γ.Γ. της ΠΕΟ επεσήμανε πως το Συνδικαλιστικό Κίνημα έχει μπροστά του καινούριους αγώνες με στόχο την προστασία και τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.
