Έχουν περάσει 27 χρόνια από την απόφαση του ΟΗΕ, το 1993, να ορίσει τη 17η Οκτωβρίου ως Μέρα Κατά της Φτώχειας με σκοπό να αναδείξει το φαινόμενο της φτώχειας και να ωθήσει τα κράτη να ενεργήσουν αποτελεσματικά για τη μείωση του. Δυστυχώς ο απολογισμός σήμερα είναι απογοητευτικός. Οι στατιστικές είναι αμείλικτες και οι ευθύνες ασήκωτες. Οι αριθμοί των απόλυτα φτωχών και των ατόμων που βρίσκονται στο κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού όχι μόνο δεν έχουν μειωθεί, αλλά έχουν αυξηθεί πληθυσμιακά και επεκταθεί γεωγραφικά, τονίζει σε ανακοίνωση της η ΠΕΟ.
Οι αιτίες που οδηγούν στο φαινόμενο της φτώχειας, αναφέρει η ΠΕΟ, έχουν τη ρίζα τους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του καπιταλιστικού συστήματος και της ασυδοσία της ελεύθερης αγοράς οι οποίες έχουν οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες, την φτώχεια και το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων: 3 δις. άνθρωποι αμείβονται με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα τη στιγμή που το 1% κατέχει περισσότερο πλούτο από το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 25%, δηλαδή 117 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στο κίνδυνο της φτώχειας. Στην Κύπρο, με βάση τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας για το 2019, το 22,3% ή 194,000 άτομα ζούσαν στο όριο της φτώχειας, εκ των οποίων οι 128, 000 βρίσκονταν κάτω από το όριο της φτώχειας δηλαδή με ετήσιο εισόδημα κάτω από 9729 ευρώ. Οι άνεργοι τον Σεπτέμβριο του 2020 αυξήθηκαν στις 36,452 και σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του 2019 αυξήθηκαν κατά 13,750.
“Πάγια θέση της ΠΕΟ όσο αφορά την αποτελεσματική καταπολέμηση της φτώχειας είναι η βελτίωση των αμοιβών, των συντάξεων, της οικογενειακής επιδοματικής και κοινωνικής πολιτικής. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί πρώτα και κύρια με την ανακατανομή του πλούτου μέσα από ένα δίκαιο κράτος πρόνοιας, περισσότερες ποιοτικές θέσεις εργασίας για όλους όσους μπορούν να εργαστούν και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις για αυτούς που δεν μπορούν, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα πολιτική κοινωνικής πρόληψης του φαινομένου και όχι μόνο κατασταλτική πολιτική αντιμετώπισης του”.
Στην ήδη αρνητική εικόνα της φτώχειας, φέτος, έχει προστεθεί η πανδημία Covid-19 η οποία υποχρέωσε τις χώρες να προχωρήσουν σε ένα πολύμηνο lockdown και επιβολής αυστηρών περιοριστικών μέτρων για αντιμετώπιση της εξάπλωσης του θανατηφόρου αυτού ιού με αρνητικές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.
Η ΠΕΟ εκφράζει την έντονη ανησυχία της μπροστά στον ορατό κίνδυνο της αύξησης της φτώχειας η οποία ήδη καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα, την εξαθλίωση, το θάνατο και τη μετανάστευση. Η ΠΕΟ εκτιμά ότι εάν σε διεθνές και τοπικό επίπεδο δεν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα στήριξης, οι εργαζόμενοι και οι ευάλωτες ομάδες θα οδηγηθούν σε οικονομικά αδιέξοδα που θα πλήττουν όχι μόνο την ευημερία τους αλλά και την επιβίωση τους.
“Η ΠΕΟ από την πρώτη στιγμή της πανδημίας πρωτοστάτησε για να ληφθούν μέτρα από το Υπουργείο Εργασίας που να στηρίζουν τους εργαζόμενους που αναγκάστηκαν να μείνουν σπίτι τους σύμφωνα με τα διατάγματα. Αυτή η προσπάθεια για προστασία των εργαζομένων και των θέσεων εργασίας τους συνεχίζεται. Η πανδημία δυστυχώς δεν έχει κλείσει τον κύκλο της με κίνδυνο να επιφέρει νέες επιπτώσεις και να δημιουργεί ανασφάλεια και αβεβαιότητα”.
Η ΠΕΟ συγκεκριμένα διεκδικεί:
- – Να συνεχιστούν τα ειδικά Σχέδια που να καλύπτουν τους εργαζόμενους που βρίσκονται με ολική ή μερική αναστολή εργασιών.
- – Καμία ανοχή σε θυματοποίηση των εργαζομένων λόγω της πανδημίας.
- – Δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας με ρυθμισμένους όρους απασχόλησης.
- – Προστασία των συλλογικών συμβάσεων που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και με νομοθετική ρύθμιση της υποχρέωσης των εργοδοτών να τις εφαρμόζουν.
- – Διασφάλιση ελάχιστων όρων απασχόλησης για όσους εργαζόμενους δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των εργαζόμενων φτωχών.
- – Αύξηση των μέτρων οικογενειακής πολιτικής, διεύρυνση των κοινωνικών παροχών και υπηρεσιών προς τους εργαζόμενους γονείς για την εκπαίδευση, φροντίδα και φύλαξη των παιδιών τους.
- – Επανεξέταση της μέχρι τώρα πορείας του ΕΕΕ στο ευρύτερο πλαίσιο της ανάγκης επάρκειας και αποτελεσματικότητας της κοινωνικής πολιτικής του κράτους.
- – Στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
- – Επανασχεδιασμός της στεγαστικής πολιτικής με τρόπο που να στηρίζονται πραγματικά και ουσιαστικά οι οικογένειες που δυσκολεύονται να αποκτήσουν στέγη.
