Του Σπύρου Σωτηρίου*
Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται από συγκεκριμένους κύκλους η αποδόμηση του συνδικαλιστικού κινήματος και ειδικότερα της ΠΕΟ που αποτελεί ιστορικά την πιο διεκδικητική και μαχητική συνδικαλιστική οργάνωση του τόπου. Τεχνηέντως χτίζεται μια αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να συνδικαλίζονται γιατί δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν και ότι οι συντεχνίες δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Μια λανθασμένη αντίληψη που βοηθά στην ουσία τους εργοδοτικούς κύκλους και τους υπερασπιστές της «ανόθευτης» ελεύθερης αγοράς με τις αρρύθμιστες και ευέλικτες μορφές απασχόλησης και το αδύναμο και απονευρωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Δυστυχώς σε αυτό το αφήγημα προσθέτουν έμμεσα και κάποιοι άλλοι -εφορμούμενοι από τα αριστερά- που στα πλαίσια της κριτικής τους καταλήγουν στην ισοπέδωση ισχυριζόμενοι ότι η ΠΕΟ έχασε το διεκδικητικό της χαρακτήρα.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Διαδραματίζει ή όχι η ΠΕΟ τον ιστορικό της ρόλο; Συνεχίζει ή όχι να είναι δίπλα στον εργαζόμενο και να διεκδικεί με την ίδια ένταση και συχνότητα;
Συνοψίζοντας τη δράση της ΠΕΟ κατά την τελευταία τετραετία που μεσολάβησε μεταξύ του 27ου και του 28ου Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε πριν μερικές μέρες, τα στοιχεία οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα.
Σύμφωνα με τους ψυχρούς αριθμούς, από το 2017 μέχρι σήμερα η ΠΕΟ ήταν μπροστάρης σε πάνω από 130 απεργίες που αφορούσαν πέραν των 45.000 εργαζόμενων. Αν αναλογιστούμε ότι την τελευταία διετία είχαμε συνεχόμενα lockdown και περιοριστικά μέτρα, ο αριθμός των απεργιών αυτών είναι πολύ μεγάλος.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχαμε απεργίες στις εταιρίες λεωφορείων, στα λιμάνια, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στα νοσοκομεία, σε ημικρατικούς οργανισμούς, απεργίες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας χιλιάδων εκπαιδευτικών στα προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας και απεργίες σε διάφορες άλλες μεμονωμένες επιχειρήσεις. Να διευκρινίσω ότι η απεργία δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε είναι ασφαλώς το μοναδικό κριτήριο που αποδεικνύει τη δράση της ΠΕΟ.
Μέσα σε αυτή την τετραετία το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πέτυχε μεταξύ άλλων τη νομοθετική κατοχύρωση των ελάχιστων δικαιωμάτων στην οικοδομική και ξενοδοχειακή βιομηχανία και την ανανέωση των συλλογικών συμβάσεων στους δυο μεγαλύτερους κλάδους εργαζομένων. Αυτές οι κατακτήσεις δεν ήρθαν με προσευχές και ευχολόγια. Ήταν ένας αγώνας διαρκείας που στέφθηκε με επιτυχία προς όφελος των εργαζομένων. Είχαν προηγηθεί απεργίες, μεγάλες κινητοποιήσεις και σκληρές διαπραγματεύσεις.
Παράλληλα, την τελευταία τετραετία ανανεώθηκαν συλλογικές συμβάσεις σε πολλούς άλλους χώρους δουλειάς ενώ ακόμα και εν μέσω lockdown έγιναν απεργίες για προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Την ίδια στιγμή υπάρχουν εν εξελίξει διαπραγματεύσεις για ανανεώσεις συλλογικών συμβάσεων όπως για παράδειγμα για τους εργαζόμενους στα λιμάνια ενώ άλλοι κλάδοι εργαζομένων βρίσκονται σε αγώνα διαρκείας π.χ. οι εκπαιδευτικοί στα απογευματινά και βραδινά προγράμματα του ΥΠΠ.
Από κει και πέρα, η σφραγίδα της ΠΕΟ βρίσκεται και σε μια σειρά από άλλες μεγάλες διεκδικήσεις και δράσεις.
Υπενθυμίζω επιγραμματικά: διατήρηση του θεσμού της ΑΤΑ, ΓΕΣΥ, κινητοποιήσεις υπέρ της ισότητας και κατά της βίας εναντίον των γυναικών, κινητοποιήσεις και δράσεις κατά του ρατσισμού, κινητοποιήσεις για τους συνταξιούχους και κατά του πέναλτι 12%, εκδηλώσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης, δικοινοτικές δράσεις υπέρ της λύσης, έμπρακτη στήριξη των προσφύγων και όσων έχουν ανάγκη μέσα από το Λαϊκό Δίκτυο, δημιουργία Κοινωνικής Πλατφόρμας για το στεγαστικό πρόβλημα, κινητοποιήσεις και δράσεις για την ασφάλεια και υγεία στην εργασία και πολλά άλλα.
Για τα προαναφερθέντα υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για έπεα πτερόεντα και δείχνουν ξεκάθαρα ότι η ΠΕΟ βρίσκεται σε μια συνεχή πορεία αγώνων και διεκδίκησης, με ουσία, προς όφελος των εργαζομένων.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις επαναφέρουν σήμερα την απαίτηση για «ρύθμιση» (απαγόρευση) των απεργιών. Αν δεν φοβούνταν τη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος δεν θα επανάφεραν αυτή την απαίτηση.
Καταληκτικά, η υπενθύμιση για τη δράση της ΠΕΟ δεν γίνεται για να αυτολιβανιστούμε, ούτε για να μπουν κάτω από το χαλί τα όποια λάθη και αδυναμίες. Τα στοιχεία αυτά απαντούν στην καλόπιστη και στην κακόπιστη κριτική ότι η ΠΕΟ έχασε την αγωνιστικότητα και το διεκδικητικό της χαρακτήρα.
Υπεύθυνος Επικοινωνίας ΠΕΟ
