Του Αντρέα Κουννή*
Πραγματοποιούμε το Συνέδριο του Εθνικού Δικτύου Ενάντια στην Φτώχεια Κύπρου (ΕΔΕΦ) με θέμα την ενεργό συμμετοχή των ατόμων που βιώνουν φτώχεια στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στις 17 Οκτωβρίου 2020, ημερομηνία η οποία έχει καθοριστεί απο τα Ηνωμένα Έθνη ως η παγκόσμια μέρα για την εξάλειψη της φτώχειας. Το Συνέδριο πραγματοποιείται σε δύσκολες και ιδιάζουσες συνθήκες, με την ανθρωπότητα να πάλλεται από πολέμους και συνεχιζόμενες ανθρωπιστικές κρίσεις.
Τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ισχυρών της γης, οι επεμβάσεις και παρεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών έχουν δημιουργήσει εκατομμύρια πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες που ψάχνουν απεγνωσμένα σανίδα σωτηρίας την είσοδό τους στην Ευρώπη.
Σχεδόν ο μισός πληθυσμός της γης δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό και δεν καλύπτονται οι βασικές του ανάγκες και πώς εξάλλου μπορεί να καλυφθούν όταν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας δεν έχουν αφήσει ανεπηρέαστη και την Ευρώπη της οποίας εκατό εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζουν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Φτώχεια, ανεργία, ανεπαρκείς μισθοί, εκποιήσεις πρώτης κατοικίας και πολλά άλλα ταλανίζουν τους λαούς της Ευρώπης, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι προσθέτουν μηδενικά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και πολλαπλασιάζουν τα εκατομμύρια τους.
Στην ήδη δύσκολη και περίπλοκη κατάσταση για τους λαούς της Ευρώπης έχει προστεθεί και η πανδημία covid 19 που δημιουργεί καθημερινά και περισσότερους φτωχούς συνανθρώπους μας. Στην δική μας πατρίδα την Κύπρο, διακόσιες χιλιάδες συμπατριώτες μας, ποσοστό περίπου 24%, ζουν στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Μάστιγα της εποχής μας είναι η εκποίηση της πρώτης κατοικίας, η υψηλή ανεργία, η υποαπασχόληση και ετεροαπασχόληση, οι χαμηλοί μισθοί, ιδιαίτερα εκεί που οι εργαζόμενοι δεν έχουν συνδικαλιστική κάλυψη.
Η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και των κοινωνικών παροχών σε συνάρτηση με τα πιο πάνω οδηγούν στην υπογεννητικότητα και αναπόφευκτα στην γήρανση του πληθυσμού μας. Πλέον στην Κύπρο μιλάμε για άστεγους, για κοινωνικά παντοπωλεία που απαρτίζονται κυρίως από εθελοντές, σωματεία και οργανώσεις. Μιλάμε για φτωχούς μαθητές που δεν έχουν για κολατσιό, για φτωχούς εργαζόμενους και για φτωχούς συνταξιούχους, για αύξηση ορίων συνταξιοδότησης που προτείνουν στην ουσία εργασία μέχρι τον τάφο.
Λύσεις υπάρχουν. Πρώτιστα το κράτος και η πολιτεία πρέπει να ενισχύσουν το κράτος πρόνοιας και των κοινωνικών παροχών, η αύξηση στις χαμηλές συντάξεις, η θέσπιση εθνικού κατώτατου μισθού σε συνδυασμό με την εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η προστασία της πρώτης κατοικίας, η στήριξη των νεαρών ζευγαριών για απόκτηση στέγης, η επέκταση της δωρεάν παιδείας και η ενίσχυση της ποιοτικής υγείας του λαού.
Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν από μόνα τους και χωρίς την εμπλοκή και συμμετοχή των ανθρώπων που βιώνουν φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό, στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η οργάνωση και η ταξική προσέγγιση είναι μονόδρομος, αν πραγματικά θέλουμε να εξαλείψουμε την φτώχεια και να ευημερούν οι άνθρωποι και όχι μόνο οι αριθμοί. Η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας, όπως λέει και ο Μαχάτμα Γκάντι και η εξάλειψη της ναι είναι πολιτική επιλογή.
*Μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής Εθνικού Δικτύου Ενάντια στη φτώχεια Κύπρου
