Βάδισαν μαζί το δρόμο της φιλίας και της αλληλεγγύης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και μαζί τους βρήκε ο θάνατος, μετά από δολοφονική ενέδρα στις 11 Απριλίου το 1965. Έως και σήμερα η θυσία τους αποτελεί σύμβολο για την ειρηνική συνύπαρξη και τη φιλία.
Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ξυλουργός επιπλοποιός στο επάγγελμα, από τα νεανικά του χρόνια, το 1942, εντάχθηκε στο συντεχνιακό κίνημα της ΠΕΟ, αρχικά στη συντεχνία των εργατών οικοδομικών επαγγελμάτων. Από το 1949, μέσα από το Τουρκοκυπριακό Γραφείο της ΠΕΟ, φρόντιζε με κάθε τρόπο να μορφώνονται τα στελέχη του κινήματος και μετά το 1958 και την πενταετία που ακολούθησε την ανεξαρτησία της Κύπρου, κατάφερε να δημιουργήσει πολλές ομάδες Τουρκοκυπρίων ενάντια στην πολιτική του διαχωρισμού.
Ο Κώστας Μισιαούλης, δραστήριο συντεχνιακό και κομματικό στέλεχος της Αριστεράς ήταν για χρόνια υποδηματεργάτης και τα τελευταία τρία χρόνια πριν δολοφονηθεί ήταν υπάλληλος του Λαϊκού Καφεκοπτείου.
Τα δύο στελέχη της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ, έμελλε από τις 11 Απρίλη του 1965 να αποτελούν σύμβολο της ελληνοτουρκικής φιλίας και ισχυρό σύμβολο της επαναπροσέγγισης και επανένωσης. Εκείνη τη μέρα, η τουρκοκυπριακή φασιστική οργάνωση ΤΜΤ έστησε καρτέρι στους δύο αγωνιστές, τους ανέκοψαν το δρόμο, γάζωσαν το αυτοκίνητο και τους πυροβόλησαν εν ψυχρώ, την ώρα που πάλευαν για τη συμφιλίωση Ε/κ και Τ/κ. Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, ως μέλος του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ όργωνε την Κύπρο μεταφέροντας τις θέσεις της Αριστεράς για την κοινή πάλη και ξεσκέπαζε τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Εκείνη τη μοιραία μέρα τον συνόδευε στο ταξίδι του ο σύντροφός του Κώστας Μισιαούλης.
Η τραγική εικόνα με τα άψυχα κορμιά τους, ματωμένα και τρυπημένα από τις σφαίρες των δολοφόνων της ΤΜΤ, να κείτονται αγκαλιασμένα, έγινε το σύμβολο της συμφιλίωσης και της συναδέλφωσης, η τραγική επιβεβαίωση ότι όταν ορθώνεται η πίστη και η αποφασιστικότητα των αληθινών πατριωτών στον κοινό αγώνα για ένα καλύτερο αύριο για την Κύπρο και το λαό της, ούτε και αυτός ακόμα ο θάνατος δεν μπορεί να επιβάλει την μιζέρια της μισαλλοδοξίας και του διαχωρισμού.
Το γεγονός ότι οι δυο ήρωες ήταν στελέχη του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ, άνθρωποι γαλουχημένοι με τα ιδανικά και τις αξίες του Λαϊκού Κινήματος της Αριστεράς δεν είναι καθόλου τυχαίο. Στο στόχαστρο του φασισμού και των σοβινιστικών στοιχείων και αυτών που τους χρησιμοποίησαν με σκοπό να υλοποιήσουν τους ιδιοτελείς τους στόχους, ήταν πάντα η Αριστερά. Επειδή όσο και αν πολεμήθηκε, αρνήθηκε να υποταχτεί στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς. Η δολοφονία των δυο παλληκαριών δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.
Η θυσία τους έγινε σημείο αναφοράς και λάβαρο αγώνα για τους νεότερους. Έγινε έμπνευση για χιλιάδες νέους αγωνιστές που συνέχισαν στο δρόμο του γνήσιου πατριωτισμού και της πάλης για ένα ειρηνικό και ασφαλισμένο μέλλον για την Κύπρο και το λαό της.
Επιμέλεια-Έρευνα: Μαρί-Κωνστάνς Κων/νου
Υπεύθυνη Ιστορικού Εργατικού Μουσείου & Ιστορικού Αρχείου ΠΕΟ
- Τα ντοκούμεντα είναι από το Ιστορικό Αρχείο ΠΕΟ
